Κλασσικό μεγαλόστομο κείμενο, επιτηδευμένο στη γραφή του (είπαμε δεν είναι όλα για την πλέμπα) αλλά τι, τελικά , έχουμε πάλι εδώ; Άλλο ένα ιδεολογικό κείμενο γεμάτο μίσος, αφορισμούς, εύκολα συμπεράσματα, τσουβάλιασμα... Οτιδήποτε απέχει από τον τρόπο σκέψης μας είναι φασισμός, ηλιθιότητα, λαϊκισμός κλπ κλπ... Σε τι διαφέρει αυτό το "κατηγορώ" (όλη την κοινωνία εκτός από μένα και την ιδεολογική μου σέχτα) από το "κατηγορώ" ενός σκληρού σταλινιστή ή ενός νεοορθόδοξου αντινεοταξίτη (ή βάλτε ότι άλλο θέλετε στη θέση αυτή) που βλέπει γύρω του μόνο και πάντα τους αντίστοιχους εχθρούς; Είναι πολύ λογικό να βγάζουμε παρόμοια συμπεράσματα για την κοινωνία - μέλη της οποίας είμαστε - όταν βλέπουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εκάστοτε -ισμού του οποίου είμαστε απολογητές και παράλληλα με έναν μεταφυσικό τρόπο να έχουμε το θράσος να στεκόμαστε πάνω και έξω από αυτή. Επιτέλους, λυπηθείτε μας, έχουμε βαρεθεί να μετράμε "άκρα" και μισάνθρωπους σε αυτή την κρίση. Πέρα από αυτό, ο λεγόμενος "νεοφιλελεύθερος" χώρος στην Ελλάδα (δυστυχώς για αυτόν, εμένα δεν με νοιάζει) ορθώς απορεί που δεν αποτελεί επιλογή για τις "μάζες" αλλά παρά την κριτική (μέσα στους ίδιους τους κόλπους του)για ελιτισμό συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Και είναι λογικό όταν στάζεις μίσος για τις κατώτερες τάξεις και εμπάθεια για την μεσαία (εν ολίγοις το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες) να μη βρίσκεις υποστήριξη σε αυτές. Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες. Το αντίθετο του λαϊκισμού, πάρτε το χαμπάρι δεν είναι να λες στο "λαό" πόσο μάζα, πλέμπα και ανόητος είναι αλλά μάλλον το αντίστροφο του.