Πόλωση, ανωνυμία, γαμώ, εξυπνάδες, πάμε, αγκιτάτσια.Δεν είμαι κοινωνιολόγος, απλώς ένα χάπατο που κατάπιε τόση παραμύθα, που αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται, αλλά σκέφτομαι (sic), όπως διαβάζω εδώ τα άρθρα και πίνω την κόκα κόλα μου, ότι κάποιος λόγος θα υπήρχε που οι άνθρωποι ανέκαθεν συστήναν κοινωνίες. Που έτειναν να συνεργούν και να επικοινωνούν, εκτός των άλλων, και σε επίπεδο ομάδας. Που, όσο μεγάλωναν τα μεγέθη, καθιέρωναν δομές που απαιτούσαν καταμερισμό, ιεραρχίες, επί κεφαλής. Ίσως νόμιζαν ότι έτσι προσανατολίζονται σε βίο ποιοτικότερο.Να το τυλίξω για το σπίτι, ναι, τα χρόνια περνούσαν, οι κλίμακες γιγαντώνονταν, οι πόλεμοι χαρτογραφούσαν σύνορα, μεσολάβησαν επαναστάσεις, μία εξ αυτών ε, μας έτυχε βιομηχανική, οι δομές τερατώθηκαν, ο Αβραμόπουλος μπήκε στις ζωές μας, η οικονομία έγινε παγκόσμια, ο άνθρωπος αποπροσανατολίστηκε, το Εγώ θέριεψε, ΩΩΩΩΩΩΠκάτιδόντιαοκαπιταλισμόοοος. Τι να πω, θέλω να πιστεύω ότι η φλώρικη και καλομαθημένη πέτσα μου θα επεβίωνε και χωρίς, αλλά δεν το αρνούμαι κι ας πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο, μου αρέσει κι ας μην έχω μία στην τσέπη, νιώθω τυχερός κι ας μη μου αρκεί, που στο γεωγραφικό πλατομήκος που γεννήθηκα, ανοίγω τη βρύση και τρέχει νερό, υπάρχουν βιβλιοπωλεία με χιλιάδες τίτλους, εφημερεύοντα φαρμακεία, κυκλοφορούν μηχανοκίνητα οχήματα, διδάσκεται γραφή και ανάγνωση, κατάλαβες, θέλω τα δόντια του καπιταλισμού σαν τον Άη Βασίλη να μου χαμογελάνε, αλλά χωρίς να μην μπήγονται στη σάρκα μου, γίνεται; (ξύνει το κεφάλι του)Πού ρε πστη, είμαι μικροαστός. Αμάν να και σεξιστής. Αν θέλω, αγώνα μπορώ να κάνω στο wannabe δυτικό άστυ της θορυβούπολης που με φτύνει στα μούτρα, μπορώ επίσης και να τα βροντήξω όλα και να πάω εθελοντής νεροκουβαλητής στον «τρίτο» κόσμο, τέλος πάντων μπορώ να αυτοδιατεθώ, δόξα τη Γαλλία, καταλαβαίνοντας, πάντα, ότι αλληλεπιδρώ, αλλά το δάχτυλο στη μούρη τ’ αλλουνού, τι χάλια είναι αυτά; Για καμάρι είναι η χασισοποσίες και οι μπίρες; Μην είναι τα αξεσουάρ της επανάστασης; Όχι, αλλά ούτε και για ψόγο είναι, ένα τίποτα είναι, το τίποτα. Γαμώτο, οι εκκρίσεις, όμως πάλι, δε γίνονται εύκολα installation, θέλει μια σπουδή, άιντε έτσι; Σοφά μίλησα πάλε, αγκιτάτσια. Όπως και να ’χει άλλος ο εθελοντισμός των καταλήψεων, άλλος των Ολυμπιακών, το παραδέχομαι, κι ας μη με δέχτηκαν για ντραμς. Υπάρχουν και κάποια κριτήρια.υγ, Δεν αποτελεί είδηση ότι κάποιος ευημερεί σε μια ευημερούσα κοινωνία, δυστυχώς το σχήμα δε δουλεύει vice versa, κεφάλαιο speaking. Να δεις, ποιοι ήταν αυτοί που αρνήθηκαν, λέει, να τους χαριστούν οι φόροι τις προάλλες, οι Νορβηγοί; Κάτι μου λέει ότι, αν αυτή η γελοιότητα που έχουμε για κράτος μας σεβόταν ως κοινωνία, δε θα κοπτόμασταν να το ανατρέψουμε. Η πανηγυρική ανακατάληψη του σεβασμού είναι κι αυτή ένας τίμιος αγώνας, διάολε. Αλλά, βλέπεις, για το κράτος δεν είμαστε πολίτες, είμαστε καταναλωτές, αχ, κάποτε υπήρχε ένα manual, καταναλώναμε, θεέ μου, τι θ’ απογίνουμε; Εύα.ς αρθράρα. Θα το ξαναδιαβάσω μπας και μάθω τίποτε.
