Ο λόγος που πολλοί πιστοί παρασύρονται στη βίαιη επιβολή της μίας και μοναδικής αλήθειάς ΤΟΥΣ δεν είναι η βεβαιότητά τους, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η αμφιβολία τους. Προσπαθεί να κάνει τους αμφισβητίες να σιωπήσουν αυτός που φοβάται ότι μπορεί να έχουν και δίκιο. Το κωμικοτραγικά ειρωνικό είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς αμφισβητίας/σκεπτικιστής/άθεος δεν αμφιβάλλει περισσότερο από τον φανατικό και φωνασκούντα πιστό. Αυτός ο τελευταίος, δε, θα γινόταν κατά πάσα πιθανότητα ο πλέον επικίνδυνος άνθρωπος (και;) στην περίπτωση που θα μπορούσε να αποδειχθεί με κάποιο τρόπο - αν ισχύει πράγματι - ότι δεν υπάρχει ούτε μαστίγιο ούτε καρότο. Αν αφαιρεθεί ο φόβος της κόλασης και το δέλεαρ του παραδείσου, οι τελευταίοι που θα επιστρέψουν σε συμπεριφορές ζούγκλας είναι όσοι, μέσω του (Λ)όγου, κατέληξαν να πιστεύουν στο καλό ως αυτοσκοπό και όχι ως μέσο για κάτι άλλο.