Ο Μπουτάρης είναι σωστός. Τα πράγματα είναι απλά. Και επειδή οι περισσότεροι υπήρξαμε φοιτητές και ξέρουμε:(α) Δίδακτρα 500 ευρώ το χρόνο σε φοιτητές, με δίκαιες εξαιρέσεις που βασίζονται σε ένα συνδυασμό κοινωνικών και οικονομικών κριτηρίων (αριθμός παιδιών, απόσταση πανεπιστημίου από πόλη προέλευσης, ετήσιο οικογενειακό εισόδημα). Παίζουμε την κολοκυθιά σε αυτό καιρό τώρα. Στην Ελλάδα, κάνουμε καταλήψεις για τη τζάμπα τυρόπιτα και μετά φεύγει σούμπιτος ο γιόκας για μεταπτυχιακά και τα σκάμε σε Αγγλικές σχολές (εκεί να δεις άκρατος νεοφιλελευθερισμός) με χαμόγελο.(β) Δυνατότητα παγώματος σπουδών/εξόδων επ'αόριστον για επί μακρόν φοιτητές, εργαζόμενους, οικογενειακούς λόγους κτλ. Εφ'όσον όμως είσαι φοιτητής, να είσαι συμμέτοχος στη διαδικασία του πανεπιστημίου. (γ) Δυναμική αυξομείωση των θέσεων ανάλογα με τις συνθήκες στην αγορά εργασίας. Π.χ. σε καιρούς μείωσης, μείωση των θέσεων που αντιστοιχούν στον κατασκευαστικό κλάδο. Αλλιώς δημιουργούμε στρεβλές συνθήκες με ανισορροπίες προσφοράς ζήτησης που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη ανεργία. Εν καιρώ, χάραξη μακροπρόθεσμης πολιτικής που να συνδέει αυτό που παράγει η παιδεία με το που θέλουμε να φτάσουμε (σε επίπεδο παραγωγής) ως χώρα για να σταματήσουμε τις εξαγωγές ράντομ επιστημόνων αμφιβόλου (πολλές φορές) ποιότητας.(δ) Κατάργηση του πασοκικού απολιθώματος που ακόμα γουστάρει η αριστερά τύπου σύριζα "Κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ". Δυναμική τροποποίηση των θέσεων ανάλογα με την εικόνα της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα. Δε γίνεται πχ η Ελλάδα, μια χώρα 10 εκατομμυρίων να έχει 7 πολυτεχνεία ή πολυτεχνειακά τμήματα και άλλες χώρες διπλάσιου πληθυσμού στην Ευρώπη, με πολύ περισσότερη βιομηχανία, να έχουν 3. (ε) "Αυτό το κωλοκράτος" προσφέρει ακόμα τζάμπα αβέρτα εκπαίδευση, η οποία ανέρχεται σε χιλιάδες ευρώ ανά φοιτητή (κάπου υπήρχε ένα άρθρο που τα τιμολογούσε). Δεν είναι κακό να υπάρχει μία δίκαιη συμμετοχή από την πλευρά φοιτητών που μπορούν να πληρώσουν. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να αρμέγουμε επ'αόριστον από πχ την ιδιοκτησία (που πλέον δεν έχει αξία στην Ελλάδα), αν μπορούμε να βρούμε ισοδύναμα που να είναι δίκαια.
