Μυρουδιά χνώτου ανακατεμένη με καπνό και αλκοόλ, αντρική ιδρωτίλα αναμεμιγμένη με φτηνό αποσμητικό, δερματίλα και πλαστικίλα των μπουφάν τους.....και κάπου ανάμεσα, ένα Lacoste και ένας... άνθρωπος με το γαρίφαλο στο πέτο.....αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία.....είναι όλοι τους, απλά, καλλιτέχνες.Πέραν του αστείου, είμαι σίγουρος πως εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ ωραία χρόνια. Η κοινωνική δικτύωση, η επαφές, οι έρωτες ήταν όλα πραγματικά και έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί. Ψυχή εν σώματι!...Πόσο ωραία γυναίκα ήταν (και συνεχίζει να είναι και σήμερα), η Debbie Harry!!!Κάπου διάβασα: «Ramones: Λατρεύω τους Ramones. Όταν ακούω τραγούδι τους δεν μπορώ να κάθομαι, θέλω να χορέψω και να χοροπηδήξω κι είμαι 71 πλέον». Πόσο γουστάρω τους ανθρώπους που δεν γερνάνε. Κι εγώ στα 71 μου έτσι θέλω να είμαι.
