Σήμερα δεν έχει πρόβλημα η διακίνηση των ιδεών, αλλά μάλλον πρόβλημα έχει γίνει η ευκολία στην διακίνηση ιδεών. Η οποία έχει καταλήξει σε trafficking “ιδεών”. Η ιδέες έχουν μετατραπεί σε “πληροφορίες” και οι πληροφορίες σε οπτικοακουστικές “εικόνες”. Πόσοι αλήθεια ενδιαφέρονται σήμερα για ιδέες; Η έννοια της “κατάληψης” πανεπιστημιακού χώρου για διάδοση “ιδεών” έχει χάσει προ πολλού το νόημά της. Από την στιγμή που δεν υπάρχει καμιά συγκλονιστική νέα ιδέα προς διάδοση (και γιατί αυτή η βία για “διάδοση” ιδεών;), και από την στιγμή που διατίθεται μέσον προς διάδοση ιδεών, και όχι μόνο, η κατάληψη δημόσιων χώρων αποτελεί απλώς μία εξουσιαστική, και ναρκισσιστική, πράξη από τις ομάδες που επιδίδονται στο σπορ. Έστω και αν αυτές επικαλούνται αντι-εξουσιαστικές ιδεολογίες. Τα αντι- πάντοτε με κάνουν καχύποπτο, διότι στην προκείμενη περίπτωση ο απόλυτος πυρήνας παραμένει ο ίδιος: προβληματική αμφιθυμική σχέση με την εξουσία. Παρατηρώ ότι κάποιοι δηλώνοντας αντι-εξουσιαστές επιβάλλουν μία ολοκληρωτική κατοχή-εξουσία σε έναν μικρο-χώρο, ο οποίος, αν και δημόσιος, νέμεται τελικά αποκλειστικά από αυτούς. Καταλήγω λέγοντας κάτι φαινομενικά άσχετο, αλλά που νομίζω ότι συνοψίζει την ουσία του προβλήματος:Ο Καστοριάδης έλεγε ότι δεν θέλουμε την αυτονομία ως αυτοσκοπό, αλλά για να δημιουργήσουμε, να κάνουμε πράγματα με αυτήν. Εγώ δεν είδα να γίνεται τίποτε άξιο λόγου στις σύγχρονες made in greece καταλήψεις. Καμιά αναλαμπή δημιουργικότητας, νέας αισθητικής, ή καινούργιας πολιτικής πρακτικής που να δίνει προοπτικές. Δεν μπορούμε επαναλαμβάνοντας το ίδιο αποτυχημένο πείραμα να παράξουμε νέα αποτελέσματα.Σκοπός δεν είναι η διάδοση ιδεών, αλλά η (επαν)ανακάλυψη των ιδεών. Και αυτό είναι θέμα παιδείας με την ουσιαστική έννοια της λέξης.