Η νύξη περί «λαθών», αν αφορά την μορφή του κειμένου, οφείλω να σου αποσαφηνίσω πως είναι ο τρόπος γραφής μου τέτοιος. Σίγουρα υπάρχουν σημεία, που μακρηγορούν, σίγουρα υπάρχουν λεξιλογικά ή συντακτικά λάθη, ορθογραφικές παραλείψεις . Δεκτή και επιβαλλόμενη κάθε κριτική στο κομμάτι αυτό! Μολαταύτα, αν αναφέρεσαι σε λάθη ,που επαφίονται την ιστορική πραγματεία ή αν θεωρείς πως υπάρχουν ιστορικές ασάφειες, καλύτερα να της κατονομάσεις συγκεκριμένα. Ίσως τότε και μόνο τότε, να μπορέσω να στις αποσαφηνίσω.Εν σχέση με τα υπόλοιπα έχω απαντήσει ήδη εντός του κειμένου: «δεν μου κάνω ούτε εγώ ο ίδιος, ούτε κάποιος σαν εμένα, που θα περιοριστώ σε μερικές δακρύβρεχτες αναρτήσεις και κάποιες βαρύγδουπες φαμφάρες και επί της ουσίας δεν θα κάνω τίποτα.» Έχεις δίκιο και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, για τις ιδεοληψίες του νεοέλληνα και φυσικά δεν εξαιρώ των εαυτό μου από αυτό. Την ιδεολογία σου, βέβαια, στη ζωή, τις κόκκινες γραμμές σου, το όραμα για το μέλλον, αναλαμβάνεις την ευθύνη να υπερασπίζεσαι με κάθε αφορμή. Κυρίως όμως να υιοθετείς την «στάση», εκείνη που δεν θα ακυρώνει τον ίδιο τον «στόχο». Εξ αυτού λοιπόν, όπως καταλαβαίνεις, η στάση μου ήταν αποστασιοποιημένη από πάσης φύσεως και οποιαδήποτε προέλευσης ιδεολογία. Στόχος μου ήταν να μιλήσω για την θλίψη, τον πόνο και την αγωνία «ως άνθρωπος για τον άνθρωπο». Είναι ευδιάκριτος και συγκεκριμενοποιημένος. Αποσαφηνίζω ποιες είναι ιδεολογικές μου καταβολές, αλλά με ευθιξία τονίζω ότι διαφοροποιούμαι με ιδεολογικά συγγενής μου, στην παρούσα φάση. Με απτά ιστορικά τεκμήρια και γεγονότα αναφέρομαι στο «γιατί» και «πως» καταλήξαμε εδώ, σήμερα. Δεν υπάρχει ο σωστός τρόπος για να δεις τα πράγματα, αλλά υπάρχει ο πιο σωστός συγκριτικά και ο πιο τεκμηριωμένος σε σχέση, με κάποιον άλλο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω την ψευδαίσθηση πως ο δικός μου τρόπος , είναι ο σωστός. Και είναι κάτι που υπερτονίζω. Στο πλαίσιο του «Υποκειμενισμού» σίγουρα δεν μπορείς να βρεις το «σωστό». Νομίζω όμως πως στο σημείο που αναφέρομαι για το «πώς» πρέπει να βλέπουμε σωστά τα πράγματα, τεκμηριώνω με «αντικειμενικές» αλήθειες και ιστορικά γεγονότα.όχι με προσωπικές μου απόψεις. Εναλλακτικά αμφισβήτησε τα και ίσως τότε και μόνον τότε, μπορέσεις να μέμφεσαι κατ’ εμού για «υποκειμενισμό». Επίσης διαφωνώ κάθετα μαζί σου. Υπάρχει «σωστός» λόγος για να θλίβεσαι ή καλύτερα «πραγματικός» λόγος για να θλίβεσαι. Διαφορετικά θλίβεσαι επειδή πλανιέσαι ή εξαιτίας μια φενάκης, παραπληροφόρησης. Για το τέλος αντί να σου αποδείξω πως δεν θεωρώ, εαυτών μου, κοινωνό της μόνης αλήθειας και πατώ γερά στην γη, περιμένω να ακούσω την δική σου στάση και άποψη για το θέμα «καθαυτού». Τότε θα χει μεγαλύτερη αξία να στο αποδείξω! Καθώς η κριτική είναι γόνιμη, επιβεβλημένη και απολύτως δημοκρατική. Αποκτά όμως κύρος και υπόσταση όταν συνοδεύεται με «έργα» , από το πρόσωπο που την ασκεί.
