Το γιουχάισμα σε σιγή υπέρ θυμάτων είναι σαφές μήνυμα. Και εδώ μάλιστα υπάρχει διαφορά, ανάμεσα στην μη τήρηση της σιγής (π.χ. με συνθήματα) και στην αποδοκιμασία.Η απλή μη τήρηση της σιγής μπορεί κα να σημαίνει ότι απλά "δεν μας ενδιαφέρει", χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι αποδοκιμάζουμε τα θύματα. "Εμείς κάνουμε τον χαβαλέ μας και εσείς αν θέλετε τηρήστε την σιγή". Αντίθετα το σφύριγμα/γιουχάισμα σημαίνει ότι όχι μόνο δεν με ενδιαφέρει αλλά και αποδοκιμάζω την απότιση τιμής. Αυτό έγινε εν προκειμένω.Ποιο νόημα έχει τελικά η συγκεκριμένη αποδοκιμασία; Είναι αποδοκιμασία της πολιτικής της Γαλλίας; Εδώ μιλάμε για θάνατο πολιτών όχι στρατιωτών ή έστω πολιτικού προσωπικού. Το γιουχάισμα λοιπόν στρέφεται στην μνήμη τους και όχι στην μνήμη ενός πολιτικού ή ενός στρατιωτικού που τον θεωρούμε εχθρό.Η εχθρική διάθεση λοιπόν δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς, παρά εχθρική διάθεση προς τον ΛΑΟ της Γαλλίας και όχι την πολιτική της μόνο. Δεν έχει καμία σημασία πως ερμηνεύεις εσύ, εγώ ή τα γαλλικά ΜΜΕ την κατάσταση. Όταν κάποιος σου κηρύσσει τον πόλεμο, έχεις πόλεμο, είτε θέλεις να το παραδεχθείς είτε όχι. Το ζήτημα είναι με ΠΟΙΟΝ ακριβώς βρίσκεσαι με πόλεμο αλλά και ποιοι είναι οι ΣΥΜΜΑΧΟΙ του.Αυτή τη στιγμή η Δύση βρίσκεται σε πόλεμο με το ISIS. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ όμως μια μερίδα μουσουλμάνων αποτελούν συμμάχους του ISIS, είτε παρέχοντας άμεση βοήθεια, είτε απλά επικροτώντας το. Και αυτό είναι γεγονός, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε είναι επιδίωξη του ISIS, είτε όχι.Αυτό που έχει να κάνει η Δύση λοιπόν είναι να συνειδητοποιήσει και να εξακριβώσει ΠΟΙΟΙ από τους μουσουλμάνους βρίσκονται σε αυτήν την κατηγορία και :Α) εάν βρίσκονται ήδη στα εδάφη της να τους "εξουδετερώσει" με τον νόμιμο τρόπο που πρέπει να ακολουθεί ένα πολιτισμένο ΚράτοςΒ) Εάν δεν βρίσκονται στα εδάφη της, όπως λ.χ. οι Τούρκοι εθνικιστές ή φονταμενταλιστές, να ξέρει να φυλάγεται και να συναργαστεί με τις αντίστοιχες χώρες που τους φιλοξενούν, ώστε να τους εξουδετερώσουν οι ίδιες. Εάν οι χώρες δεν συνεργάζονται να τις απομονώσει.