#6 Αφού μας ζητάς να μυρίσουμε τα νύχια μας... Μυρίζομαι ότι δεν κάνεις την ερώτηση που είναι: "Δεν μου αρέσουν αυτά που κάνω, δεν ξέρω τί θέλω ακριβώς να κάνω, μόνο ονειρεύομαι διαφορα, και δεν παίρνω στα χέρια μου τίποτα. Έχω πρόβλημα;"Γιατί φοβάσαι ότι θα ακούσεις ένα ηχηρό "ΝΑΙ ΕΧΕΙΣ!!!"Κατά την άποψή μου όχι, λοιπόν όχι, δεν έχεις ακόμα και τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως ναι, αν συνεχίσεις έτσι, μπορεί και ν'αποκτήσεις.Εξηγούμαι: Δεν είναι δα και το πλέον εύκολο πράγμα για έναν νέο στην εποχή μας, στη Ελλάδα της κρίσης να βρει την άκρη του. Πολλοί (ίσως κι εσύ ανάμεσά μας) μεγαλώσαμε με γονείς που "σφίξανε τα δόντια" κάνοντας πράγματα που δεν τους αρέσανε, και το θεωρούν και κατόρθωμα. "Η Θέση Στο Δημόσιο", που τουλάχιστον είναι "σίγουρη", του αρχέτυπο του ιδιωτικού υπαλλήλου-τρομαγμένο τρεχαντήρι, ο υπερχρεωμένος επιχειρηματίας, είναι μόνο μερικά τέτοια παραδείγματα.Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μιας φίλης, που είχε μεγάλο άγχος τα παιδιά του να "μη βγούνε τεμπέληδες", όταν βγήκε στη σύνταξη εισήλθε σε ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα ανακράζοντας "Σκατό-Τέλος". Ό,τι πρέπει για να σου ενσταλάξει την αξία "Εργασία Και Χαρά", έτσι δεν είναι;Όμως, δε μπορείς να πορεύεσαι αιωνίως με αυτά τα δύο σταθμά: Τα Όνειρα και Ό,τι Ξέρεις από τους Άλλους. Ειδάλλως, θα καταλήξεις να ζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου, ή μία μέσα στο κεφάλι σου. Όσο δύσκολο και να είναι, καλείσαι να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι. Και αυτό γίνεται μόνο δοκιμάζοντας, προσπαθώντας, αποτυχγάνωντας μάλιστα κάποιες φορές, και ξαναπροσπαθώντας. Μέχρι ώστε, ακόμα και αν τα όνειρα δεν πραγματοποιηθούν, να έχεις στα χέρια σου είτε μια προσγειωμένη εκδοχή τους, είτε μια ήσυχη συνείδηση ότι τουλάχιστον έκανες ό,τι περνούσε από τα δικά σου χέρια...