Κατάπτυστα κι αήθη τα σχόλια, που πιθανότατα να κατατίθενται από πρωτοξάδελφα της Τεγοπούλου.Ο ένας, που η έλλειψη φαιάς ουσίας τόσο του επιτρέπει να διαπιστώσει, κατανοεί πως η απολυμένη δημοσιογράφος καλεί την εκδότρια από σόι να προσλάβει 900, ενώ ο δεύτερος απαξιώνει την δίκαιη οργή της και θεωρεί, αυθαίρετα φυσικά εκτός κι αν είναι απόγονος του Κάλχα, πως δεν θα υφίστατο άμα εργαζόταν στην εταιρεία, παραγνωρίζοντας την σχετική αντικειμενική πραγματικότητα της παρούσης. Κριτική που είτε στέκεται στο ύψος της έμπάθειας, είτε εκπορεύεται από τη βόλεψη.Για την ταμπακιέρα και τα όσα εκφράζει και καταμαρτυρά εύλογα η δημοσιογράφος κουβέντα ουσιαστική πάντως. Υποθέτω πως δεν τρέχει ηθικά μία, αν επιτρέπεται σε μια εργοδότρια, που έχει αφήσει στο δρόμο απλήρωτους μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους, να αναλαμβάνει το ίδιο εγχείρημα. Το χαιρετίζουμε και το αγκαλιάζουμε με χριστιανική θαλπωρή, ως μια δεύτερη ευκαιρία που όλοι τη δικαιούνται σε αυτή τη ζωή, πόσο μάλλον αποτυχημένοι επιχειρηματίες. Ποσώς φυσικά εξετάζουμε την προϋπόθεση της αποπληρωμής των χρεών και το γεγονός πως όσο η Τεγοπούλου συνεχίζει απρόσκοπτα κι άνευ συνεπειών την -νομοτελειακά ξοφλημένης κατάληξης- προσπάθειά της, κάποιοι συνάνθρωποί μας συνεχίζουν να διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, για να χρειάζεται να απολαμβάνουν και τη χλεύη μας από πάνω. Άξαφνα συμπορευόμαστε με το δράμα της εκδότριας και στεκόμαστε με κατανόηση και συμπάθεια, όσο απομυζά με μισθούς πείνας έτερους δημοσιογράφους σε απόγνωση, την ώρα που συνάδελφοί τους ματαιοπονούν στην προσπάθειά τους να λάβουν όσα τους αναλογούν.Κάπου μπερδέψαμε την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης, για να την αποδίδουμε πρωτίστως σε επιχειρηματίες που θα έπρεπε να πουλάνε σωβρακοφανέλες στο γιουσουρούμ, αντί να αναλαμβάνουν δημοσιογραφικό έργο εις βάρος της λογικής.