Αγαπητή Antilope μέχρι πριν πολύ λίγους μήνες ζούσα (και εργαζόμουν) στη Λεμεσό. Οπότε έχω ιδία άποψη για την κυπριακή πραγματικότητα, ευχαριστώ. Όσο ζούσα εκεί, οι τεράστιες διαφορές του τρόπου με τον οποίο είναι οργανωμένη η δημόσια διοίκηση και το κράτος εν σχέσει με την Ελλάδα με χτύπησαν κατάμουτρα (ως προς την απουσία της γνωστής στην Ελλάδα γραφειοκρατίας, τους ταχύτερους ρυθμούς κ.α.). Δεν αμφιβάλλω ότι πέρα από όλα αυτά και η κυπριακή κοινωνία έχει τις ολόδικές της παθογένειες (και υπήρχαν όψεις της κυπριακής κουλτούρας που προσωπικά δεν μου πήγαιναν). Όμως θεωρώ τραγικό ένας νέος άνθρωπος που έρχεται στην Ελλάδα για να σπουδάσει από μια άλλη χώρα (την Κύπρο ή όπου αλλού, δεν έχει καμία μα καμία σημασία) να πέφτει, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα, θύμα μιας κοινωνίας (γιατί οι αστυνομικοί είναι η κορυφή του παγόβουνου) βαθιά διαβρωμένης από την εμφυλιοπολεμική, αυτοκαταστροφική κουλτούρα για την οποία μιλάω. Όσο για το "πολύ δράμα" που είδατε, είναι δυστυχώς αυτό που ζούμε όσοι γεννηθήκαμε και επιμένουμε να ζούμε σε αυτή τη χώρα.