@ΤΝΚΣ 30.1.2013 | 16:44> Εννοώ κίνητρα αγωνιστικότητας και όχι ανταγωνιστικότητας. Τα δεύτερα είναι δεδομένα όταν και αφού κατοχυρώσεις το δικαίωμα να διεκδικείς αυτό που παράγεις και να συνδέεσαι με αυτό ανταποδοτικά. Πρέπει να οριστεί π.χ βασικός μισθός και ποσοστό κερδών επί της παραγωγικότητας όταν τα ο βασικός μισθός είναι λιγότερος από το ποσοστό αυτό επί των εσόδων της επιχείρησης.Λες λοιπόν ότι στην Ελλάδα είναι συχνό το φαινόμενο επιχειρήσεις να έχουν υπερκέρδη, τα οποία δεν μοιράζονται με τους υπαλλήλους, διότι οι τελευταίοι δεν έχουν μάθει ν' αγωνίζονται.Αν ήταν έτσι, τότε η Ελλάδα θα ήταν επενδυτικός στόχος επιχειρηματιών που ψάχνουν για εργαζόμενους με την αφέλεια της γνωστής απ' το ανέκδοτο τελευταίας πόντιας πόρνης.Συμβαίνει βέβαια ακριβώς το αντίθετο: οι επιχειρήσεις φεύγουν, η αξία _όλου_ του Χρηματιστηρίου Αθηνών είναι (ή ήταν πρόσφατα) €10 δις, κι όμως κανείς δεν αγόραζε μετοχές, η Ελλάδα πιάνει πάτο στους δείχτες επιχειρηματικότητας κτλ.Μήπως στις χώρες με τους τριπλάσιους των ελληνικών μισθούς οι εργαζόμενοι είναι μαχητικότεροι απ' τους Έλληνες; Μάλλον το αντίθετο. Απεργίες συμβαίνουν σπάνια (στην Ελλάδα: 20 την ημέρα, αν δεν απατώμαι), δρόμοι κλείνουν πολύ πιο σπάνια, κεντρικοί δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ, οι απεργίες στα ΜΜΜ, στα νοσοκομεία, στα σχολεία κτλ. είναι ανύπαρκτες και πάει λέγοντας.Και φυσικά η ανταγωνιστικότητα δεν πηγάζει απ' την αγωνιστικότητα, αλλ' απ' την παραγωγικότητα και την καινοτομία.