Άστοχο. Οι ταξιδιώτες του χρόνου (αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο γίνεται), δεν χάνουν χρόνια από την ζωή τους. Τα ταξίδια τους ανάμεσα σε χρονολογίες προστίθενται στα χρόνια τους ως εμπειρίες ζωής. Και πάντα, οπωσδήποτε, όταν μπορούν από το μέλλον ή το παρελθόν να επιστρέφουν στο παρόν τους. Διαφορετικά τα κενά είναι τεράστια. Νοητικά ή λειτουργικά.Εδώ, ο άνθρωπος αυτός κυριολεκτικά έχασε μία δεκαπενταετία από την ζωή του βυθισμένος σε κώμα. Τα χρόνια αυτά δεν αναπληρώνονται με τίποτα. Οπότε αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρείται ταξιδιώτης του χρόνου σε καμία περίπτωση. Όταν μάλιστα το χρονικό αυτό ταξίδι (με ή χωρίς αποσιωπητικά) δεν έγινε με την βούληση του. Και κάτι ακόμη με αφορμή το περιστατικό αυτό. Τελικά πρέπει ή δεν πρέπει να «βγάζουμε την πρίζα» σε περιπτώσεις ασθενών που πέφτουν σε κώμα; Το ζήτημα είναι μεγάλο και σύνθετο. Οι δικοί του άνθρωποι αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο που έδειξαν τόση μεγάλη πίστη στα πιστεύω τους και αγάπη στον άνθρωπό τους!Σ.Σ.: Οι υπολογιστές με τους οποίους δούλευε ως προγραμματιστής ο Μιγκέλ Παρόντο και για την αλματώδη εξέλιξη των οποίων έχει σήμερα τεράστια κενά, που του είναι πολύ δύσκολο να τα καλύψει, είναι εκείνοι που ουσιαστικά τον κράτησαν στην ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα σε συνδυασμό των δικών του που του κράταγαν το χέρι. Ο Μιγκέλ Παρόντο, σίγουρα, είναι ένας καλός άνθρωπος!