#1 Αυτό που υπάρχει κόσμος που έχει τρομάξει τόσο πολύ, τόσο βαθιά, τόσο δραματικά, τόσο αμετάκλητα με τον "Εξορκιστή"(!!!) με ξεπερνάει λίγο, πρέπει να το πω. Θα μου πεις, τί έχει ο καθένας μέσα στην ψυχούλα του που μπορεί να πιαστεί από ένα κατάλληλο ερέθισμα και να του φέρει έως και κατατρομοκράτηση και πανικό ποτέ δεν μπορείς να προκαθορίσεις με βεβαιότητα. Άβυσσος είμαστε. Και οπωσδήποτε σεβαστές οι ψυχολογικές επιδράσεις ενός έργου στον καθένα, no matter what. Αλλά ρε παιδιά εμείς τον "Εξορκιστή" τον βλέπουμε με την παρέα μου για να γελάμε... Μα τω Θεώ, πού να σας ορκιστώ; Λέμε ας πούμε καμιά φορά "Τί ελαφρύ να βάλουμε να παίζει για να χαζεύουμε έτσι, για το τσιριπιπί...;", "A, να βάλουμε τον <<Εξορκιστή>>, έχει και τον Έλληνα παπά που θα μας φτιάξει το κέφι, δεν τον χορταίνω όσες φορές κι αν τον δω, είναι μορφή ο άτιμος, πώς τους ήρθε να βάλουν Έλληνα χαχαα...." ή κάτι τέτοιο, απαντάει ο άλλος. Και μέσα σ' αυτό το κλίμα πάνω στο σούσουρο πάντα ακούγεται και κάποιος/α που συμφωνεί με περίσσιο πάθος "Ναι, ναι πολύ φάση! Γουστάρω... Θα πέσει χοντρό γέλιο, μπλα μπλα bla..". Και να σκεφτεί κανείς ότι είμαι από τα άτομα που ψιλοχέζονται στα ψυχολογικά θρίλερ... Ε, όχι όμως και στον "Εξορκιστή", αυτό είναι ανέκδοτο μέχρι και για εμένα. Ακόμα τρομάζω με το "Cape Fear" ας πούμε. Πρώτη φορά το είδα κοντά στα 13, ω ρε μάνα μου, εκεί να δεις... Ήτανε αργά το βράδυ, είχα καθηλωθεί στην καρέκλα, στην κουζίνα το έβλεπα, ακίνητη, ασάλευτη, δεν κουνιόταν βλέφαρο, αγωνία στο αποκορύφωμα, είχα ξεχάσει τη ζωή μου λέμε. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι ΜΟΝΗ ΜΟΥ στην κουζίνα, η πόρτα κλειστή, στο σπίτι ησυχία! Γυρνάω το κεφάλι μου πίσω και... με την άκρη του ματιού μου συλλαμβάνω κάτι αδιόρατο να κινείται! Προς στιγμήν λέω "Αυτό ήταν Παναγίτσα μου! Ήρθε το τέλος", τί ανατριχίλα και τρέλα ήταν αυτή μέχρι να καταλάβω ότι η κίνηση που είχε πιάσει το μάτι μου ήταν το καθρέφτισμά μου στο τζάμι του παραθύρου. Μετά με κατέλαβε μια μανία, σηκώθηκα και κλείδωνα πόρτες, παράθυρα, έκλεινα πατζούρια, βούλωνα χαραμάδες... Αφού έπεισα και τον πατέρα μου να σφραγίσουμε το πατάρι! Διέσχιζα το σπίτι μου από την κουζίνα μέχρι το υπνοδωμάτιο μπανίζοντας μουλωχτά γύρω γύρω σαν τον κλέφτη, μην τυχόν και έχω καμιά απρόοπτη συνάντηση, με μια κρυφή τρομάρα πως μέσα από την ντουλάπα θα πεταχτεί ξαφνικά μπροστά μου ο De Niro ή πως θα έχει μεταμφιεστεί ο ίδιος σε ντουλάπα φορώντας μια ανάλογη στολή παραλλαγής, με την τόσο κολασμένη του λύσσα για εκδίκηση ΟΛΑ να τα περιμένεις. Έτρεμα η έρμη μην αντικρίσω εκείνη την ψυχρότητα στο βλέμμα του κατά τα άλλα καυτού κατάδικου (γιατί ήταν ωραίο γκομενάκι ο De Niro στην ταινία, πρέπει να το παραδεχθούμε). Που λέτε τον φανταζόμουνα να μου εμφανίζεται φάντης μπαστούνι, σαν έτοιμο από καιρό με το μοχθηρό του χαμόγελο να επιδεικνύει την συγκατάβαση για τα φριχτά ψυχολογικά βασανιστήρια στα οποία σκοπεύει να με υποβάλλει ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ. Και πώς να του ξεφύγεις, εύκολο είναι νομίζεις;;; Μα εκείνη τη νύχτα ήταν αποφασισμένος να δειπνήσει στην Κόλαση μαζί με τον προδότη μεγαλοδικηγόρο του και όλη την οικογένειά του. Όχι -όχι -όχι. Εγώ το ομολογώ δημόσια και αυτό είναι το πιο γενναίο : Με λένε Nanina και ακόμα φοβάμαι τον De Niro στο "Cape Fear". Μου έχει μείνει και το κουσούρι να κοιτάω πάντα κάτω από τα αυτοκίνητα.Καλά, βέβαια, αυτά δεν είναι τί-πο-τα. Πού να σας πω ιστορίες με τις αντιδράσεις μου σε έργα θρίλερ που έχω δει ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ! Όταν μια θεατής καταλαμβάνεται από τον τρόμο... (Εγώ.) Αααα, ΘΕΪΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ, θα ψοφήσετε στο γέλιο. Ούτε στις παρωδίες δεν συμβαίνουν. ΑΛΛΑ εκεί! Αμετανόητη! Συνεχίζω και θα συνεχίζω να (παρ)ακολουθώ το λατρεμένο είδος.
