Ω! Αν είναι πράγματι έτσι όπως τα λες, πιθανότατα να μην θυμάμαι καλά την ταινία, πιθανότατα και να μην την κατάλαβα, τίποτα δεν αποκλείω. Όντως, τα σχόλιά μας έχουνε αντικειμενικά μεγάλη απόσταση αναφοράς - από τον τρόπο που περιγράφεις έχεις μάλλον διαυγέστερη οπτική, οπότε θα υποχωρήσω, δέχομαι ότι μπορεί να κάνω λάθος. Ίσως έχω υπεραπλουστεύσει πράγματα που δεν εννοήσα(;), που δεν προσπάθησα καν(;), η ταινία με προκαταλαμβάνει πάντα σαν μια γραφική υπόθεση και δεν με βάζει στη διάθεση να σκεφτώ περαιτέρω(;). Σαφώς δεν με τρόμαξε, αυτό δεν τίθεται καν. Ίσως να φταίει και αυτό, ποιός ξέρει - δηλαδή οι προσδοκίες μου να ήταν τόσο αντικρουόμενες με αυτό που τελικά εγώ προσωπικά εισέπραξα, ώστε και πάλι η προκατάληψη έπαιξε το ρόλο της στην κρίση μου.Ο King δε με αφορά ως συγγραφέας. Παρόλα αυτά, η κινηματογραφική απόδοση του "It" μου ήταν συμπαθέσταση και τη θεωρώ καλή ταινία, όπως είπα. Διευκρινιστικά, δεν θεώρησα ότι τη μείωσες, αλλά με εντυπωσίασε που την συνέκρινες με τον "Εξορκιστή". Αν αφαιρέσεις τα σχόλιά σου για την ταινία για τα οποία σε παραπέμπω ανωτέρω (στην πρώτη παράγραφό μου), στα υπόλοιπα σημεία σου συμφωνούμε. Αλλά : Πέρα λοιπόν από το εν λόγω έργο, γενικά μιλώντας και μιας που το έθιξες, ο σκηνοθέτης κάνει βεβαίως μια ταινία. Αυτός είναι υπεύθυνος για όλο το τελικό αποτέλεσμα της κινηματογραφικής δημιουργίας. Γεγονός που όμως δεν μπορεί να υποβιβάσει το ρόλο του υπό διαπραγμάτευση θέματός της/θεμάτων της ή των διαρθρωτικών προσεγγίσεων πάνω σε αυτό που η ταινία θα ακολουθήσει, και των συνδέσεών τους με άλλα θέματα που επίσης θα αποτυπώσει κινηματογραφικά και τον κατευθύνουν (αυτά συνιστούν την αρχική ιδέα και το κείμενο, για τα οποία ο σκηνοθέτης δεν είναι ο κυρίως υπεύθυνος, εκτός από τις περιπτώσεις που είναι), ειδικά δε όταν καλείται να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα λογοτεχνικό έργο. Γι' αυτό, τείνουμε να διαχωρίζουμε (και καλώς κατά τη γνώμη μου, αν και δεν είναι θέμα δικής μου γνώμης, συμβαίνει αυθόρμητα) τη δουλειά του σκηνοθέτη, από το γενικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ταινία για εμάς. Πριν από όλα είμαστε θεατές, δηλ. διαφορετικά μεταξύ μας πρόσωπα που γίνονται αποδέκτες ενός συνολικού έργου, και όχι (καλλι)τεχνική επιτροπή για να τον βαθμολογήσουμε μεμονωμένα για την αρτιότητα της δικής του δημιουργικής εργασίας και έτσι κατόπιν να τον κατατάξουμε/ιεραρχήσουμε μόνο, αδιαφορώντας για το πόσο μας αφορά τί παίρνουμε εμείς οι ίδιοι ο καθένας μας υποκειμενικά, εφ' όλης της ύλης από το κάθε ένα έργο του.
