σε πόλη μεγάλωσα παιδιά, Θεσσαλονίκη.. τώρα μένω στην επαρχία.πολύ παρωχημένο χιούμορ, το να κοροιδεύεις την επαρχία!..έτσι πρέπει να ήταν απ το 50 & μετά, και πήγαν όλοι οι χωριάτες στην πόλη κ ήθελαν το τσιμέντο, γιατί είναι "μοντέρνο" & στρώσαν όλες τις αυλές τους κ δεν βρίσκεις χώμα για δείγμα μέσα στα χωριά...κι έτσι, καλύτερα στο βασίλειο της παράνοιας, στην αγαπημένη Αθήνα σας, όπου ιερό & όσιο δεν υπάρχει πουθενά, και θα βρεις Ανθρώπους ψάχνοντας με το φανάρι, και θα λάμπουν σαν τα λουλούδια μέσα στο βόθρο, κάτι καλλιτέχνες πάμφτωχους, κάτι παρεάκια που μαζεύονται στα σπίτια & γλεντούν απ την καρδιά τους...μην παρεξηγείτε, έζησα 3 χρόνια στη ζούγκλα..αλλά στο χωριό πήρα ανάσα, βρε αδελφέ! είναι εύκολο να χάνεσαι στο πλήθος & να κάνεις ό,τι γουστάρεις, δίχως να σε βρουν οι συνέπειες ποτέ!...αλλά στο χωριό, που όλα φαίνονται, πρέπει να υπερασπιστείς τη διαφορετικότητά σου, να στηρίξεις τα ιδανικά σου, να εφεύρεις τον εαυτό σου... και να δεχτείς κ όλους κ όλα, ό,τι δεν συμφωνεί με την ψυχή σου, να το πολεμάς με ειρηνική αντίδραση!μάθατε αλλιώς, στην κριτική, την κοροιδία, την ανωτερότητα...ανώριμοι για πάντα!αφήστε τους βλάχους & κοιτάξτε το κενό μέσα σας καλύτερα...~ πάντα ελπίζω στον Άνθρωπο, πάντα στη Φύση βρίσκω τον εαυτό μουμ