Εγώ πάντως πολλές φορές σε παρόμοια περιστατικά δε σχολιάζω γιατί πολύ απλά δε βρίσκω λόγια. Ντρέπομαι υπερβολικά για τον εαυτό μου και για τη (φαινομενική) αδυναμία μου να βοηθήσω με οποιοδήποτε ουσιαστικό τρόπο. Τι να γράψω; Ότι "λυπάμαι" για τα παιδιά που ζητιανεύουν και τα προσπερνάω κάθε μέρα, σκέφτομαι για μια στιγμή πόσο ελεεινός είναι αυτός ο κόσμος και μετά συνεχίζω με τη ζωή μου; ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. Οπότε μέχρι να κάνω ο,τιδήποτε επί του πρακταίου, συνηθίζω να το βουλώνω.
