ο εμφύλιος είναι γεγονός εδώ και χρόνια: μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων. και συμφωνώ απόλυτα, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για να μην μας...κακολογήσουν αυτοί που δηλώνουν με θράσος πως δεν έχουν να ζήσουν γιατί παίρνουν πια μόνο 1100€ (σε εμάς που με πτυχία-μεταπτυχιακά-ξένες γλώσσες είμαστε στην ουσία άνεργοι τα τελευταία δύο χρόνια και κάνουμε δουλειές του ποδαριού και λέμε κι ευχαριστώ στο σύμπαν όταν βγάζουμε και 200€ έναν μήνα). η εξίσωση πρέπει να γίνει προς τα επάνω, μου λένε, και δεν διαφωνώ. όταν όμως εγώ δεν έχω να φάω, δεν ανάβω καλοριφέρ και κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι με την κουβέρτα στους 10 βαθμούς, λυπάμαι αλλά δεν θα βγω στο δρόμο για τα δικαιώματα των αργόμισθων στην πλειοψηφία τους δημοσίων υπαλλήλων. ειδικά τη στιγμή που οι ίδιοι δεν βγήκαν ποτέ να με υποστηρίξουν, εμένα που αν τολμήσω να "απεργήσω" το αφεντικό (όταν είχα ακόμα) θα με απολύσει την επομένη κιόλας και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα. έχει τρελαθεί η αριστερά και νομίζει πως όποιος βγαίνει στο δρόμο έχει δίκιο και πρέπει να τον υποστηρίξει. θέλουμε να φτιάξουμε τη χώρα, θέλουμε να αυξηθούν οι μισθοί και να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια, αλλά για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει πρώτα να επιβιώσουμε όλοι. οι δημόσιοι υπάλληλοι αναγκάζονται να κόψουν τις υπερβολές και οι υπόλοιποι δεν ξέρουμε πώς θα βγάλουμε το μήνα. ε δεν είναι και πυρηνική φυσική, κοινή λογική θέλει.