Θα ξεκινήσω το σχόλιό μου με μία φράση που περιέχει ''αλλά'' και δεν μου πολυαρέσει αυτό, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά: Ο Νίκος Ρωμανός βίωσε την τρομακτική εμπειρία να κρατάει το σώμα του νεκρού φίλου του στα χέρια του εκείνη την καταραμένη στιγμή και αυτό είναι απ'όλους μας σεβαστό, αλλά... Αλλά, βγαίνει τώρα και λέει διάφορες ιστορίες για τα Εξάρχεια, τους αναρχικούς και τις διάφορες περιπέτειες που έζησε τότε, με τον φίλο του, τον Αλέξη. Και φυσικά, δικαιώνει τους διάφορους αρλουμπολόγους τύπου Καρατζαφέρη, οι οποίοι, ενώ ένα παιδί 15 χρονών έπεφτε νεκρό από σφαίρα, προσπαθούσαν να κατευθύνουν τη συζήτηση αλλού. Αυτό το ''αλλού'' τους το πρόσφερε ο πολύς Νίκος Ρωμανός, ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα από εκείνα που βασιλεύουν στην ξερή κεφάλα του. Επίσης, οι διάφορες καταστροφές, τις οποίες βαφτίζουν ''εξεγέρσεις'' δεν έχουν κανένα, μα κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και όχι μόνο δεν βλάπτουν το ''Σύστημα'', αλλά του δίνουν και πάτημα να ρίξει δέκα καντάρια ξύλο παραπάνω. Έτσι έχουν τα πράγματα δυστυχώς και δεν μπορούν να το αντιληφθούν οι Ρωμανοί αυτού του κόσμου. Τι άλλο; Α, ναι, έχω και μια απορία: Γιατί προβάλλεται πάντα ο Ρωμανός και μεταδίδεται κάθε δήλωσή του που ισοδυναμεί με ένα μπιτόνι βενζίνη στη φωτιά, ενώ οι άλλοι τρεις παραμένουν στο σκοτάδι;