Οι έφηβοι έχουν την τάση για μελοδραματικές κορώνες, συνυφασμένη με την τάση να νομίζουν ότι ανακάλυψαν τον τροχό, την Αμερική και την πενικιλίνη ταυτόχρονα. Αυτό δεν είναι κατηγορία αλλά απλή διαπίστωση. Όλοι μας το κάναμε. Όσο όμως ενθαρρύνονται να βγάζουν γλυκανάλατα λογύδρια με ξεθωριασμένες κοινοτοπίες, τόσο καθυστερεί η διαδικασία αυτοαμφισβήτησης που θα τους οδηγήσει στην εξέλιξη κα την σταδιακή ωρίμανση.Παράλληλα, ακόμη και στην περίπτωση που έχουν κάτι ουσιαστικότερο να εκφράσουν, αυτό ξοδεύεται σε μια ανούσια ρητορεία σε έναν θεσμό κενό περιεχομένου χωρίς καμιά επίπτωση στον πραγματικό κόσμο, ενώ θα μπορούσαν να διοχετεύσουν την ενέργεια και τη διάνοιά τους σε ουσιαστικές ασχολίες, που προφέρουν έργο και τους βοηθούν να αναπτυχθούν και εκείνοι ως άνθρωποι (πχ. πραγματικό ακτιβισμό).Τέλος, εξοικειώνει τους νέους με τον ξύλινο λόγο, τις γενικολογίες και τον πόλεμο εντυπώσεων που συνιστούν το περιεχόμενο των λόγων και της κανονικής (ελληνικής) Βουλής. Όπως το διατύπωσα και παραπάνω, είναι ο ορισμός του βαυκαλισμού. Και της μελούρας.