Εγώ που δεν ντρέπομαι, πήγαινα όποτε μου ερχόταν με το κινητό μου, έβαζα μουσική για να μην ακούγομαι και μετά έριχνα κρεμοσάπουνο -μειώνει εκπληκτικά τις μυρωδιές. Μια μέρα συνειδητοποίησε τα αίσχη που έκανα μια συνάδελφος, η "έχω τόση αγάπη μέσα μου και τη βγάζω παντού" (sic), που αφού γούρλωσε τα μάτια επανειλημένως και δεν έβγαλε άκρη με την αναισθησία μου, με κάρφωσε με την πρώτη ευκαιρία στην προϊσταμένη! Δλδ: "Που είναι ο Μικρός Μπετόβεν;" "Χέζει!". Και μετά ήρθε και μου το μετέφερε κιόλας. Ε, έκτοτε, χεστηκα!