Ρε συ το πρόβλημα γίνεται πιο στενάχωρο όταν ΕΧΕΙΣ κάποιο γκόμενο με τον οποίο όμως η σχέση δεν προχωράει στο επόμενο στάδιο. Κι εσύ τον αγαπάς μεν, σου τελειλωνουν οι δικαιολογίες δε...λες γιατί? Και πως να αντικρούσεις τότε τα επιχειρήματα τον γονιών σου που σου λένε να κοιταξεις τον εαυτό σου? Τα έζησα από 27-37 και ήταν επιεικώς μαρτυρικά χρόνια...και διέλυσαν τη σχέση με τη μητέρα μου που ενέτεινε διαρκώς την κριτική και τον πατέρα μου που η απελπισία για τη γεροντοκόρη τον βούλιαζε στην κατάθλιψη...ευτυχώς ξύπνησα! Συνήλθα! Είδα το φως, εμπέδωσα το "απλά δε σε γουστάρει" και βρήκα έναν άντρα που μου ταίριαζε, με ήθελε και είχαμε κοινό όνειρο! Ο παλιός τυφλωμένος μου εαυτός δε θα τον είχε κοιτάξει αυτό τον άντρα παλιά...χωρίς να σημαίνει πως είναι άσχημος ούτε του λείπει τίποτα! Θέλει χρόνο η ωρίμανση, αυτό κατάλαβα. Κ όσο πιο πολλή έπαρση έχεις, τόσο πιο πολύ αργείς να ωριμάσεις...