#7 Κάποτε έκανα καλή παρέα με μια κοπέλα, αισθητικό στο επάγγελμα, η οποία έτρεχε πίσω από έναν τύπο για καιρό. Αυτός τη θυμόταν στη χάση και στη φέξη και μόνο μεταμεσονύκτιες ώρες. Μια μέρα ήμασταν στο στούντιό της, εγώ ξαπλωμένη στο ειδικό κρεβατάκι, αυτή από πάνω μου μου έφτιαχνε τα φρύδια, ταυτοχρόνως μου μιλούσε γι' αυτόν και στο τέλος μου ζήτησε να πω τη γνώμη μου! Διακριτικά της είπα ότι καλό θα ήταν να κοιτάξει αι αλλού, γιατί αν αυτός την ήθελε θα ήταν μαζί. Τι το ήθελα. Οι κιν ήσεις της έγιναν αμέσως νευρικές και απότομες, μου τραβούσε τα φρύδια σαν να ήθελε να με μαδήσει, η φωνή της έγινε επιθετική και μου έλεγε κάτι ακατάληπτα για τους ανθρώπους που ζηλεύουν. Επειδή δεν είχα όρεξη να βρεθώ με κανα τσιμπιδάκι καρφωμένο στο μάτι, άλλαξα τροπάριο και τα μάζεψα.Σε άλλη περίπτωση έπιασα τον φίλο της φίλης μου με άλλη. Της το είπα και εκείνη αφού τον αντιμετώπισε ανάλογα μου είπε ότι παρ' όλα αυτά δεν έπρεπε να της το πω γιατί δεν ήταν δική μου δουλειά.Συμπέρασμα για μένα: Δε θα σώσω εγώ τον κόσμο