Τα κείμενα του κ. Δήμου είναι εξαιρετικά, ειδικά το αμέσως προηγούμενο πολύ ωραίο. Έχω όμως κάποιες διαφωνίες για το σημερινό άρθρο. Θεωρώ ότι οι επιτυχημένες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις δεν επιβάλλονται εκ των άνω και με τη βία. Στη δυτική Ευρώπη τουλάχιστον, που έχουμε ως πρότυπο, ξεκίνησαν από λαικές κινητοποιήσεις και κοινωνικά αιτήματα (όπως η γαλλική επανάσταση ή η μάγκνα κάρτα) και εν συνεχεία επιβλήθηκαν σταδιακά με συναινετικές ορθολογικές διαδικασίες μεταξύ της άρχουσας τάξης και της ανερχόμενης αστικής ή ακόμα και της εργατικής τάξης. Στην Τουρκία, όπως και στην Ελλάδα που το γνωρίζουμε καλά, πότε διεκδίκησε ο λαός τα δικαιώματά του (μιλάω για μεταρρυθμιστικές όχι ρουσφετολογικές διεκδικήσεις) ; Πότε έγιναν συναινετικές μεταρρυθμιστικές διαδικασίες; Ελάχιστες φορές απ' ότι ξέρω.Για παράδειγμα, σε όσες χώρες επιβλήθηκε βίαια ο χωρισμός κράτους - εκκλησίας, αυτός δεν ήταν επιτυχημένος, όπως πχ στη Ρωσσία (αντίθετα πχ με τη Γαλλία ή την Αγγλία). Στην Τουρκία σήμερα με τον Ερντογάν εγκαθιδρύεται ένα υβριδικό ισλαμικό (και ημιαυταρχικό) καθεστώς, ανατρέποντας τη βιαίως επιβληθείσα μεταρρύθμιση του Κεμάλ, που δεν ξέρουμε πώς θα καταλήξει. Θέλω να πω ότι οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται βίαια και εκ των άνω δεν γίνονται εύκολα κεκτημένο της κοινωνίας, δεν είναι σταθερές και ανατρέπονται εύκολα.