Κύριε Δήμου, ενώ υπάρχει μία κατανόηση σχετικά με το τι θέλετε να πείτε, οφείλω να ομολογήσω πως βρίσκω το παράδειγμα που θέσατε εξαιρετικά ατυχές. Το μόνο σίγουρο είναι πως καταφέρνετε να δείχνετε ερειστικός. Ναι λοιπόν, καταφέρατε να ερεθίσετε ορισμένους από εμάς, λόγω ιστορικών και πολιτισμικών καταβολών. Και γι’αυτό κι εγώ θα σχολιάσω τον τρόπο που το προσεγγίσατε και όχι το νόημα που θέλετε να περάσετε.Δεν μπορείτε να κρίνετε έναν άνθρωπο, μόνο από μία όψη του έργου του. Επιλεκτικά, δηλαδή, να μνημονεύσετε θετικά και να παραλείπετε τα αρνητικά. Δεν είναι αντικειμενικό, άλλωστε για κάποιον με την 40χρονη δημοσιογραφική πείρα σας, αυτά είναι αυτονόητα.Ο Κεμάλ θεωρείτε ορθώς από τους Τούρκους "Ατατούρκ", Πατέρας των Τούρκων δηλαδή. Σε όλη την τουρκική επικράτεια υπάρχουν αγάλματα, προτομές, φωτογραφίες σε κάθε πιθανό δημόσιο χώρο.Είναι επίσης αυτός ο οποίος με περισσή φροντίδα και επιμέλεια, "μεταρρύθμισε" και την πληθυσμιακή σύσταση του Τουρκικού κράτους, γεμάτη από ευχάριστες αντιθέσεις και ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς μεταξύ των διαφόρων γενών, μεταβάλλοντας το από μία πολυπολιτισμική κοινωνία, σε έναν εφιάλτη για όσους δεν ήθελαν να δηλώσουν «Τούρκοι» ή «Μουσουλμάνοι». Ακόμα και αυτά βέβαια ήταν προφάσεις, αφού γνώριζε πως για να μπορέσει να έχει το πάνω χέρι στις πολιτικοοικονομικές υποθέσεις του κράτους, θα έπρεπε πάση θυσία να αποβάλλει Έλληνες και Αρμένιους από τα κοινά. Το πέτυχε με εξορίες, εκτοπισμούς, φρικτές εκτελέσεις και ευφάνταστα βασανιστήρια. Έτσι εξαφανίστηκαν τα «άχρηστα και τα βρώμικα» εντός του Τουρκικού κράτους. Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Στάλιν, ο θριαμβευτής στον αγώνα κατά του φασισμού, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση το πολιτικό (κομμουνιστικό ή όχι) φρόνημα των Σοβιετικών. Ο Μουσολίνι πάλι έχει μείνει στην Ιταλική ιστορία, εκτός από φασίστας ηγέτης, ως ο πολιτικός που εκσυγχρόνισε όσο κανένας άλλος τις υλικοτεχνικές υποδομές της Ιταλίας. Ο Χίτλερ παρέλαβε την Γερμανία από ξεπεσμένη, μεσοπολεμική αυτοκρατορία και κατάφερε να γονατίσει όλη την Ευρώπη μέσα σε λίγους μήνες. Ο αρχηγός του έθνους στρατηγός Φράνκο κατάφερε το οικονομικό θαύμα της Ισπανίας στις δεκαετίες του ’60 και ’70, αφού και αυτός, κατά τη γνώμη του και σε συνεργασία με τους δύο προαναφερθέντες, «σαν νοικοκυρά, τίναξε το χαλί από το μπαλκόνι».Καταλαβαίνω πως πολλοί εδώ θα διαφωνήσουν με αυτά που λέω, ή με τον τρόπο που έθιξα το θέμα. Δυστυχώς, θα τους απογοητεύσω, διότι εγώ και εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες μας δεν υιοθετούμε ιδέες από μόδα, ωστόσο ακούμε τους πάντες. Κάποιοι είναι μόνο ικανοί για απαξιωτικά σχόλια και καλά κάνουν γιατί μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους. Φυσικά δεν έχουν ζήσει διωγμούς, βιασμούς, εκτοπισμούς, αναρχία (όπως ούτε κι εγώ δόξα τω Θεώ), αλλά οι κωλοτουμπες που θα έκαναν θα ήταν καλύτερες και από της Κομανέτσι, μία μεγάλη αθλήτρια, την οποία την «εκμεταλλευόταν» ένας άλλος μεγάλος «μεταρρυθμιστής», ο Νικολάι Τσαουσέσκου.
