Πριν πολλα-πολλα χρονια, ενα χειμωνιατικο απογευμα με βρηκε να περιμενω σε ενα κρυο θαλαμο καποιου μεγαλου νοσοκομειου. Ημουν εκει, οπως και αλλοι, για μια εξεταση MRI (μαγνητικη τομογραφια) Λιγο πριν αρχισουμε με εστειλαν στο λογιστηριο-ταμειο του νοσοκομειου για να κανονισουμε την πληρωμη της 30λεπτης εξετασης."Η εξεταση κοστιζει $ 7.000 δολαρια, αλλα το κοστος, απο την τσεπη σας ειναι μονο 70 δολαρια, τα υπολοιπα τα πληρωνει η ασφαλεια σας" ειπε η ταμιας. Περασαν μερικα δευτερολεπτα για να συνελθω και ψελισα στην ταμεια... "7.000 δολαρια;... και ναι μεν εγω εχω ασφαλεια, αλλα τοσοι αλλοι που δεν εχουν; αν καποιος δεν εχει πορους ουτε ασφαλεια, τοτε τι κανει;;;" "Κανενα προβλημα!" επε η ταμιας χαμογελοντας "μπορουν να μας πληρωσουν με δοσεις" Σκεφτηκα να της πω... "μα αν τυχουν σε καποιον 2-3 τετοιες "ατυχιες" σχετικα με την υγεια του, θα πρεπει να πληρωνει σε ολη του τη ζωη..." αλλα δεν ειπα τιποτα... Προχωροντας προς τα ιατρεια οπου θα γινοταν η εξεταση, σκεφτομουν το ποσο ευκολα μπορει καποιος να "μπλεξει" απο το τιποτα, οταν μερικα συστηματα δεν λειτουργουν σωστα, και το ποσο ευθραυστες ειναι οι ζωες μας. Σκεφτομουν τα ποσα ειχα να πω οταν θα γυριζα στο σπιτι, ομως η ημερα εκρυβε ακομα μεγαλυτερες εκπληξεις... Στο θαλαμο αναμονης για την εξεταση αρχισα να κουβεντιαζω με μια κυρια μεγαλης ηλικιας, και οπως ηταν φυσικο η κουβεντα εκτος περι της υγειας εφτασε και περι του Θεου... "Πιστευετε σε καποιο Θεο;" την ρωτησα "Οχι" μου ειπε με σταθερη φωνη χαμογελοντας. "Θελεις να σου πω πως εφτασα στο σημειο να μην πιστευω;" "Φυσικα" απαντησα γεματος περιεργεια "Ειμαι τυχερη που ζω ακομα, γιατι πριν πολλα χρονια ημουν ενα απο τα ατομα που ηταν στριμωγμενα μεσα σε βαγονια τραινων που μας μετεφεραν στα στρατοπεδα συγκεντρωσης..." αρχισε να λεει, και το χαμογελο εξαφανιστηκε απο το προσωπο μου, για να καταληξει... "....... μερικες μανες δεν αντεχαν πια να ακουν τα παιδια τους να κλαινε ασταματητα απο την πεινα, να τα βλεπουν να λυωνουν μεσα στα χερια τους, δεν μπορουσαν να βλεπουν το μαρτυριο των παιδιων τους, και ετσι αποφασισαν να τα σκοτωσουν με τα ιδια τους τα χερια... Εκεινη ηταν η στιγμη που σηκωσα το κεφαλι μου κοιταξα προς τα επανω, και σκεφτηκα οτι, δεν γινεται... δεν ειναι ποτε δυνατον... να υπαρχει καποιος Θεος εκει επανω που να βλεπει μανες να σκοτωνουν τα ιδια τα παιδια τους απο την απελπισια, και να μην κανει τιποτα... οχι... δεν υπαρχει κανενας Θεος!"
