Αν και από αυτοκίνητα ήμουνα (και παραμένω) εντελώς άσχετος, εντούτοις αγόραζα τους 4Τροχούς, γιατί μου άρεζε ο τρόπος που σκεφτότανε ο Νίκος Δήμου - τον είχα μάθει από την εποχής τής "Δυστυχίας" (τι προφητικό βιβλίο!) κι έκτοτε διάβαζα και διαβάζω όλα όσα έγραφε και γράφει. Θα έφευγα για το εξωτερικό κι η μάνα μου σκέφτηκε να βάλει στο υπόγειο της θείας μας όλα τα χαρτιά μου (που της πιάνανε το χώρο στο μικρό της δυαράκι), μαζί με κάτι ηπειρώτικες χειροποίητες φοκάτες που είχε κληρονομήσει από τη μάνα της. Πού να ήξερε... Τέσσερα χρόνια μετά, η γειτονιά μας στον Περισσό έγινε... υποθαλάσσια. Έκλαιγε η καημένη η μάνα μου τα χαλιά και τις φλοκάτες, έκλαιγε όμως και για τα κάμποσα βιβλία που μου είχε αγοράσει με τόσες στερήσεις, έκλαιγα (από μακριά) κι εγώ σαν έμαθα ότι οι... τέσσερις τροχοί είχανε γίνει λασπωμένα υποβρύχια, και παρά τις φιλότιμες προσπαθειες της γιαγιάς που τους στέγνωσε στη σόμπα, παρέμεναν πεισματικά πιστοί στο σχήμα των... κυμάτων.