Δεν είναι ούτε η οικονομική αποκατάσταση κι η αποκατάσταση ούτε οι αξιώσεις να βρούμε μία δουλειά ανάλογη της (παρα)μόρφωσής μας (βλ. ελληνικό πανεπιστήμιο) που μας έκανε να φύγουμε. Είναι η απόγνωση κι η αγανάκτηση που ένοιωθε ο καθένας μας, όταν ξυπνούσε το πρωί και δεν είχε λόγο ύπαρξης. Μιλάω με τη μάνα μου στο τηλέφωνο για τη Θεσσαλονίκη, την "Πόλη του φωτός", έτσι την βάφτησα. Νοσταλγώ όλους και όλα όσα έζησα εκεί και παρακαλάω να γυρίσω, έτσι όπως υποσχέθηκα στους δικούς μου τη μέρα που έφυγα. "I'll be back" τους είπα και διαπιστώνω μέρα με τη μέρα ότι ίσως να μη γυρίσω ποτέ. Κι αν τώρα δε με συνδέει τίποτα με τον τόπο που βρίσκομαι, στο μέλλον θα υπάρξουν πράγματα. Και στην Ελλάδα θα γυρνάω κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα σα μακρινός συγγενής, αυτό φοβάμαι. Για όσους δεν το χουν ζήσει λέω απλά ότι δεν υπάρχει εύκολη λύση, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.