Ειλικρινά, δυσκολεύτηκα να κατανοήσω την επιθετικότητα ορισμένων αναγνωστών προς το άρθρο αυτό και τον συγγραφέα του. ΄Όπως το βλέπω εγώ, που μένω στην Ελλάδα, στην οποία πολλά αγαπώ και άλλα τόσα με δυσαρεστούν και με πληγώνουν, και που πολλές φορές έχω μπει σε διαδικασία να σκεφτώ τη ζωή έξω, ο άνθρωπος εκφράζει την προσωπική του θέση και θέαση των πραγμάτων. Εκφράζει έναν γνήσιο προβληματισμό. Δεν σημαίνει όμως ότι όλοι λειτουργούν, αισθάνονται, βιώνουν τις καταστάσεις το ίδιο. Βρίσκω τρομερά εύστοχη την αναφορά στην "περίπλοκη συναισθηματολογία που σε συνδέει με τόπους και ανθρώπους". Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι αυτή η συνδεσμολογία συναισθητικής υφής, δεν έχει την ίδια περιπλοκότητα, ούτε το ίδιο "χρώμα" και "σχήμα" για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που ριζώνουν βαθιά σε έναν τόπο, ευκολότερα και φυσικότερα στον τόπο καταγωγής τους, εκεί που γνώρισαν τις πρώτες ισχυρές αποτυπωμένες μέσα τους συγκινήσεις. Υπάρχουν και άνθρωποι που θα δεθούν με κάθε τόπο, αρκεί να εγκαταστήσουν σε αυτόν τον εαυτό τους, τις τελετουργίες τους, αρκεί να χτίσουν δεσμούς με ανθρώπους. Προσαρμόζονται ευκολότερα και νιώθουν ότι ανήκουν. Υπάρχουν και οι γνήσιοι κοσμοπολίτες που ενθουσίαζονται με την αλλαγή παραστάσεων, ενώ το ένα, γνώριμο και οικείο μέρος, μπορεί να τους βυθίζει σε κάτι που τους τραβάει πίσω και κάτω, χαμηλά. Δεν θα έμενα στον χαρακτηρισμό μιας ψυχικής διάστασης του κάθε ανθρώπου σχετικά με τον τρόπο που συνδέεται ψυχικά με ανθρώπους και πράγματα, ως δειλίας ή αναπηρίας. Είναι απλά ένα χαρακτηριστικό, σεβαστό, όπως όλα τα άλλα σε κάθε άνθρωπο. Προσωπικά καταλαβαίνω απόλυτα τον συντάκτη του άρθρου. Πόσες φορές δεν βίωσα νοσταλγικά την πόλη μου, έχοντας στο μυαλό μου μια εικόνα της πλασμένη μέσα από τις παραστάσεις που έχω για τις αναμνήσεις της οικογένειάς μου σε αυτή . Άλλοτε πάλι, μια εικόνα πλασμένη από την ιστορική γνώση για την πόλη μου, τις μορφές και τα βλέμματα των ανθρώπων που την κατοίκησαν,άγνωστών μου, όπως τα αντίκρισα σε εκθέσεις μουσείων. Πόσες φορές δεν πικράθηκα με την σημερινή δύσκολη κατάσταση αλλά και δεν αναλογίστηκα το βάρος του δεσμού που με δένει μαζί της. Τέλος, θα ήθελα να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, το να αντέχεις να βλέπεις την ομορφιά έχοντας πλήρη γνώση της ασχήμιας μιας πολής, δεν σε κάνει ρομαντικό. Όπως και ότι δεν τρέχει τίποτα να είναι κανείς συναισθηματικός, αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν είναι παράλληλα και λογικός, όπου χρειάζεται.
