Δυστυχώς στην Ελλάδα (πιθανόν και σε άλλες χώρες) η ηγεσία του συνδικαλισμού σε πολλούς κλάδους (τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα) πέτυχε ακριβώς αυτό που ευχόταν η εργοδοσία, δηλαδή την απαξίωση του "κινήματος" (ότι και αν σημαίνει αυτό) των εργαζομένων. Προσοχή όμως: κακός συνδικαλισμός δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε συνδικαλισμό. Στην τελική ανάλυση, μόνο οι συλλογικές οργανώσεις θα ενδιαφερθούν για τα δικαιώματα των εργαζομένων-μελών τους. Επίσης οι συνδικαλιστικές κατακτήσεις δρουν σαν συγκοινωνούντα δοχεία: για πολλές δεκαετίες, η ισχυρότερη θεμελίωση εργασιακών δικαιωμάτων στο δημόσιο τομέα δρούσε αποτρεπτικά στην ισοπέδωση των αντίστοιχων δικαιωμάτων στον ιδιωτικό, για το φόβο της διαρροής προσωπικού από τις εταιρείες στο κράτος. Δεν είναι τυχαίο που με την άρση της ασυλίας της εργασίας στο δημόσιο τομέα πρακτικά καταργήθηκε καθολικά η έννοια της εργασιακής ασφάλειας στον ιδιωτικό.Ασφαλώς οι διεκδικήσεις και κυρίως ο τρόπος τους, πρέπει να έχουν ένα όριο και ένα ισοδύναμο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, θα κατανοούσα μία απεργία συγκεκριμένης διάρκειας στα ΜΜΜ (και θα υπέμεινα τη σχετική ταλαιπωρία) αν με τον τρόπο αυτό όχι μόνο εξασφαλίζονταν οι εργαζόμενοι σε αυτά αλλά ταυτόχρονα είχα χαμηλό κόστος εισιτηρίου (ας πούμε 50 λεπτά, όπως παλαιότερα). Δεν μπορώ όμως να ανεχθώ τις συνεχιζόμενες απεργίες οι οποίες αποσκοπούν μόνο στη διαφύλαξη των αρκετά καλών μισθών του προσωπικού ενώ παράλληλα έχουμε τιμές εισιτηρίων οικονομικά πολύ πιο εύρωστων χωρών. Στις περιπτώσεις αυτές χάνεται εντελώς το κοινωνικό αντίκρυσμα μίας απεργίας και αποκτά χαρακτήρα καθαρά συντεχνιακό, χώρια που αποτελεί και κατάχρηση ενός μονοπωλιακού δικαιώματος.Ενώ λοιπόν υποστηρίζω με έμφαση τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των βασικών αγαθών (μετακινήσεις, ενέργεια, υγεία, παιδεία κ.λ.π.) - και είδαμε πόσο έωλος έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις ο ιδιωτικός τομέας (βλ. περίπτωση Hellas Power, Energa κ.ά) - πολύ φοβάμαι ότι ο εργατοπατερισμός θα οδηγήσει στην κατάργηση του.
