Πολύ σωστά Δημήτρη! Να σημειώσουμε ότι η Αθήνα έχει πέσει 2 φορές θύμα του ανεξέλεγκτου εργολαβικού και κομματικού κέρδους: α) Τις δεκαετίες 50, 60, 70 όταν παρέδωσε την Νεοκλασική της κληρονομιά βορρά στα μπετά, με πρόσχημα την λύση του στεγαστικού προβλήματος και την πολυπόθητη 'ανάπτυξη'.β) Τις δεκαετίες 80, 90, 2000, όταν η μεζονέτα στα προάστια έγινε το σύμβολο της κοινωνικής και οικογενειακής καταξίωσης. Ένα πελατειακό σύστημα ένταξης περιοχών εκτός σχεδίου στην περιφέρεια, που αύξανε ταυτόχρονα τους πόρους του εκάστοτε Δήμου. Μεγαλύτερη πίτα - μεγαλύτερο φαγοπότι - ικανοποιημένοι δημότες και ιδιοκτήτες γης.Η Αθήνα είναι πια αλλού... ή μάλλον πουθενά.