α) Είναι λάθος να κρίνουμε με τα σημερινά μάτια τις αποφάσεις της δεκαετίας του '50. Τελείως διαφορετική χώρα η Ελλάδα του 1955.Είναι σαν να κατακρίνουμε την κοινωνία του 17ου αιώνα για τη θνησιμότητα των βρεφών (χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι δεν υπήρχαν καν φάρμακα τότε ή τα σημερινά μέσα).β) Τελικά για να δω μεγάλο ποσοστό θετικών απόψεων στην Ελλάδα για κάποιον άνθρωπο, αυτός θα πρέπει να είναι είτε κάνας ναρκομανής μεσοαστός βλαμένος ροκάς από την Καλιφόρνια, είτε κάνας ψειριάρης μεσανατολίτης "επαναστάτης" με λογαριασμούς δισεκατομμυρίων στην Ελβετία.Πείτε και κάνα μπράβο, δεν θα σας πέσει η περηφάνεια, οι περισσότεροι ικανοί και θετικοί Έλληνες φεύγουν γιατί δεν αντέχουν τη γρουσουζιά και την κακάσχημη κατάκριση από τους άλλους, ότι και να κάνουν. Πείτε και μια καλή κουβέντα. Δεν είχε προσωπική ανάγκη ο Καραμανλής να αναλάβει τις δύσκολες πρωθυπουργίες του 55 και του 74. Κι ούτε έκλεψε όπως οι "σοσιαλιστές" που ακολούθησαν. Κάντε κάνα πινακάκι, κάποια σύγκριση, όχι μόνο ομιχλώδεις κουβεντούλες και κριτικές και θα δείτε ότι ήταν ο καλύτερος -συγκριτικά- πρωθυπουργός μετά τον πόλεμο. Και μην ξεχνάμε και με τι υλικό είχε να δουλέψει: Έναν λαό που έπρεπε να περάσει η δεκαετία του 80 για να σταματήσει να φτύνει στα δάπεδα των λεωφορείων και οπουδήποτε αλλού (εξ ου και οι φημισμένες ταμπέλες), μια κατεστραμένη μεταπολεμική Ελλάδα το 1955 και μια Ελλάδα αμέσως μετά τη χούντα και με τρομακτικά εσωτερικά μίση το 1974.Κάνετε όλοι λες και είμαστε κάνας "υπερ-ανώτερος λαός που κατά τα άλλα έπεφτε πάντα στα χέρια κακών πολιτικών". Ε, νισάφι πια. Είστε απίστευτα και κακάσχημα άδικοι με τους καλούς Έλληνες και ο νους σας είναι μόνο στην άσχημη κριτική. Μια χαρά ήταν ο Καραμανλής, παρά τα λάθη του (και ποιος δεν κάνει;), ήταν ο πιο ικανός μετά τον πόλεμο.Ο ίδιος ο Χέλμουτ Σμιτ είχε πει ότι ήταν ο μόνος Έλληνας πολιτικός που εμπιστευόταν - ευθύς, ειλικρινής και ικανός.
