@klein mein? Έχεις δίκιο να είσαι νευριασμένος. Και εσύ και άλλα 10 εκ. Έλληνες. Αλλά αφενός δεν χρειάζεται να μειώνεις ηθικά όσους διαφωνούν μαζί σου.Αφετέρου: Ο "Γιάννης" όντως δεν φταίει για την κατάσταση. Φταίνε όμως εκατομμύρια άλλοι "Γιάννηδες" τις προηγούμενες δεκαετίες. Που άν προσπαθούσες να τους υποδείξεις το προφανές θα σε αντιμετώπιζαν σαν εξωγήινο. Πέραν αυτού, ισχύει το προφανές: Ο "Γιάννης" θα πρέπει να πορευτεί με το εισόδημα που έχει - όχι μ αυτό που δεν έχει. Και άν δεν του φτάνει, θα πρέπει να δουλέψει και 2η δουλειά. Και άν πάλι δεν του φτάνουν τα λεφτά, θα πρέπει να βρεί 3η. Στη δεκαετία του '90 μου είχε βρεί δουλειά η συμφοιτήτριά μου η Ειρήνη - στην καντίνα της Στοάς του Βιβλίου, όπου δούλευε κι' αυτή. Μόνο που επειδή ήταν από την επαρχία και έπρεπε και να πληρώνει ενοίκιο (εγώ όχι, μόνο αυτή) δούλευε και part-time ως τηλεφωνήτρια του ΟΤΕ. Και όταν χρειάστηκε να βοηθήσει και την οικογένειά της στο χωριό, ανέλαβε τα βράδια και το κυλικείο του Θεάτρου Τέχνης. Και παράλληλα σπούδαζε στο παν/μιο. Οι ιστορίες των πετυχημένων μεταναστών μας σε Γερμανία/Αμερική/Αυστραλία δεν περιλάμβαναν 8ωρη απασχόληση, βόλτα, μπύρες και συναυλίες. Σίγουρα, όλα αυτά (και πολύ περισσότερα) είναι απαραίτητα για να υπάρχει ποιότητα ζωής. Αλλά σε δύσκολες φάσεις της ζωής ή της ιστορίας, θα την βγάλεις και με υπερωριακή απασχόληση ή διπλοβάρδια. Και πρόγραμμα σπίτι-δουλειά-σπίτι, άντε το πολύ-πολύ με κρασάκι χύμα σε φιλικό σπίτι. Και άν παρόλ' αυτά ο "Γιάννης" δεν τα φέρνει βόλτα, τότε κάνει αυτό που έκαναν οι γονείς και παπούδες του: μεταναστεύει στο εξωτερικό. Όχι με αποστολή βιογραφικού για να έχει έτοιμη καριέρα σε κάποια πολυεθνική, αλλά ψάχνοντας για δουλειά όπως όλοι οι άνεργοι, δηλαδή χτυπώντας πόρτες. Φιλοξενούμενος για όσο καιρό χρειαστεί στο σπίτι του μακρινού ξαδέλφου του/συγχωριανού του πατέρα του. Πλένοντας πιάτα σε εστιατόρια μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολο, αλλά είναι ευκαιρία να φανούμε και μια φορά ισάξιοι με τους προγόνους μας.Τα τελευταία χρόνια ζω σε μία χώρα που ανήκε στη Σοβιετική Ένωση. Η κοπέλα μου την πρόλαβε- ήταν ακόμα μικρή όταν διαλύθηκε, και μου διηγείται ότι από 5 χρονών ήταν με ματωμένα χέρια γιατί έπρεπε να ξεριζώνει πατζάρια μέσα στο κρύο. Το παραπέτασμα έπεσε το '90, αλλά η ζωή του κόσμου δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα. Και φτάνω στο προκείμενο: Η Ελίνα κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο πανεπιστήμιο δεν πήγε ούτε μία φορά σε καφετέρια. ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΑ 4 ΧΡΟΝΙΑ (και όχι τα 5-6-7-8 που κάνουν τα καμάρια μας για να πάρουν πτυχίο). Αν θέλετε, το πιστεύετε. Πολύ απλά, δεν είχε λεφτά και έτσι δεν πήγαινε. Ούτε αυτή, ούτε και οι περισσότερες φίλες της. Και παράλληλα δούλευε part-time. Μπορούμε να της πούμε τίποτα εμείς;