@ Domenica 17.3.2013 | 03:15 Στην Αγγλία έχω ζήσει και εγώ για ένα διάστημα. Και έχω γνωρίσει δικηγόρους ή μηχανικούς που εξ αιτίας του κόστους στέγασης δεν μπορούν να νοικιάσουν διαμέρισμα και (μέχρι να πιάσουν την καλή) μένουν σε 1 δωμάτιο, συγκατοικώντας με 3 και 4 αγνώστους. Μιλάω για 40χρονους, όχι για τίποτα παιδάκια. Στην Ελλάδα ποιός το κάνει αυτό; Όπου η κάθε μάνα τρέμει μην τυχόν και ο κανακάρης της θα πάει σε άλλη πόλη για σπουδές και καταλήξει να μοιραστεί το διαμέρισμα με κάποιον άγνωστο. Τί θέλω να πώ; Υπήρξαμε κακομαθημένοι – πολύ κακομαθημένοι. Και τώρα καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό αθώοι και ένοχοι (με σοβαρή πιθανότητα κάποιοι να τα φορτώσουν στους άλλους). Αλλά ξέρετε κάτι; Η κοινωνία είναι άδικη – σιγά τα νέα. Η ίδια η ζωή είναι άδικη – πάντα έτσι ήταν. Προσωπικά πιστεύω ότι έτσι θα είναι και στο μέλλον.Κατά τα λοιπά, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τις ανύπαρκτες επαγγελματικές ευκαιρίες όλα αυτά τα χρόνια και για τα αφεντικά που είναι για τα πανηγύρια. Σε αυτό που μάλλον θα διαφωνήσουμε, είναι στο αίτιο του προβλήματος. Προσωπική μου άποψη είναι ότι οφείλεται στην έλλειψη αστικής τάξης στην Ελλάδα. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ούτε και μεσαία τάξη. Αντιγράφω παλιότερο σχόλιό μου σε άλλο blog:«Ο κόσμος σήμερα δεν ξέρει πια τί να πιστέψει. Οι εκ δεξιών πολιτικοί κατηγορούν για την κατάντια μας το τεράστιο, διεφθαρμένο, σπάταλο κράτος. Οι εξ αριστερών λένε ότι ευθύνεται η συστημική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Στην πραγματικότητα, και οι μεν και οι δε, μας λένε ψέματα.Σε ό,τι αφορά τους πρώτους, ορθά το άρθρο αναφέρει ότι πολλοί έχουν ξεχάσει πως έχουμε καπιταλισμό. Εάν είχαμε κομμουνισμό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το 5ετές πλάνο δεν πήγε καλά, η κρατική βιομηχανία τρακτέρ δεν έπιασε τους στόχους παραγωγής, και έτσι η οικονομία είναι χάλια. Στη χώρα μας όμως (υποτίθεται) ότι κυριαρχεί η ιδιωτική πρωτοβουλία. Χωρίς να παραγνωρίζουμε χάλια και ευθύνες του δημόσιου τομέα, είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί φταίει το κράτος για το ότι στην παραλιακή ταβέρνα μας σερβίρουν ολλανδικές πατάτες (οι οποίες είναι φθηνότερες από τις ελληνικές). Ή για το ότι το εμπορικό μας έλλειμμα είχε ξεπεράσει το 11% του ΑΕΠ (!) Ή ότι η Ελλάδα κατέχει από τις τελευταίες θέσεις διεθνώς στην έρευνα/τεχνολογία/ κατάθεση ευρεσιτεχνιών. Υπό αυτήν την έννοια σφάλλουν και οι αριστεροί που κατηγορούν το «μεγάλο κεφάλαιο». Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας χρεοκόπησε ΕΠΕΙΔΗ ακριβώς δεν είχε ποτέ της μεγάλο κεφάλαιο ούτε πραγματική αστική τάξη (με τα καλά της και τα κακά της). Αρκεί να αναρωτηθούμε τί ακριβώς παράγει η χώρα μας (θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να βρούμε μερικές απαντήσεις της προκοπής), με τί κόστος το παράγει, τί ποσά ξοδεύονται για R&D και χρήση νέων τεχνολογιών. Και το σημαντικότερο: Πόσες ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να δώσουν ευκαιρίες απασχόλησης? Επομένως, εδώ θα διαφωνήσω με το άρθρο: Δεν χρειαζόμασταν καμία οικονομική κρίση για να έχουμε πτυχία – κωλόχαρτα, διότι και πριν την κρίση οι σπουδές (ασχέτως του επιπέδου τους) ήταν άχρηστες (με εξαίρεση κάποιες που επέτρεπαν την άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος – ιατρού, μηχανικού, κτλ). Ο οικονομικα ενεργός πληθυσμός της Ελλάδας ξεπερνάει τα 4 εκ. Πόσοι ακριβώς μπορούσαν να απασχοληθούν στις επιχειρήσεις των «κακών καπιταλιστών»? Με όλο το σεβασμό, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ δεν απασχολεί ούτε έναν βιομηχανικό εργάτη και ο συμπαθής πρόεδρος του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών είναι επικεφαλής εταιρείας μπαλονιών. Ο πιο σημαντικός υπαίτιος για την κατάντια της Ελλάδας είναι το ότι παρέμεινε μια χώρα μικρομεσαίων. Και αυτό δεν θα το ομολογήσει κανείς, διότι όλα αυτά τα χρόνια αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι χάιδευαν τα αυτιά μας. Μιλούσαν για τους μικρομεσαίους «που είναι η ραχοκοκαλιά της χώρα μας» και μας παραμύθιαζαν συστηματικά. Κανείς δεν τόλμησε να ομολογήσει το προφανές: Ότι όλη η Ελλάδα αποτελείται από mini markets, σουβλατζίδικα, ταβέρνες, salons de coiffure, καφετέρειες και video clubs. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά αν θέλεις να στήσεις ένα ζωολογικό κήπο, δεν αρκεί να μαντρώσεις μερικούς αδέσποτους σκύλους, γάτες και σπουργίτια. Θα πρέπει να έχεις να παρουσιάσεις και κάτι πιο εξωτικό. Καλό είναι και το μπακάλικο της γειτονιάς. Ενδιαφέρουσα και η κριτική του καπιταλισμού/συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Η πραγματικότητα όμως είναι οτι (καλώς ή κακώς) οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι οι μόνες που μπορούν να προσφέρουν απασχόληση σε άτομα με σπουδές και ευκαιρίες σταδιοδρομίας (γιατί έχουν μεσαία/ανώτερα στελέχη), που παρέχουν προγράμματα πρακτικής άσκησης και υποτροφιών σε φοιτητές/πτυχιούχους, που παρέχουν ουσιαστική εκπαίδευση στους υπαλλήλους τους (για να γίνουν περισσότερο παραγωγικοί) και που έχουν δυνατότητα να ασχοληθούν με την έρευνα και τεχνολογία (γιατί έχουν τις οικονομίες κλίμακας και τη ρευστότητα που τους το επιτρέπει να το κάνουν). Αντιθέτως, δεν γνωρίζω κανένα παντοπωλείο που να χρηματοδοτεί πανεπιστημιακές έδρες, να είναι χορηγός σε πολιτιστικές εκδηλώσεις (προφανώς για λόγους δημοσίων σχέσεων) ή να υποβάλλει αιτήσεις για ευρεσιτεχνίες».
