ΔΕΝ τα βγάζουμε πέρα. Απλά. Δεν αναφέρομαι σε πολυτέλειες (ότι σηλαδή δεν αγοράζουμε πια ρούχα, δεν βγαίνουμε έξω, δεν πηγαίνουμε ταξίδια κτλ), αλλά σε στοιχειώδεις, βασικές ανάγκες. Βιοποριστικές. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, απ'το να δουλεύεις 15ετία και βάλε, και να μην έχεις λεφτά να πας στο γιατρό, να κακοπληρώνεσαι ή να μην πληρώνεσαι καν, καθόλου για τις υπηρεσίες σου (αλλά να συνεχίζεις να πηγαίνεις στη δουλειά, γιατί, τι άλλο να κάνεις;), να μην έχεις λεφτά για πετρέλαιο και να κυκλοφορείς τυλιγμένος με fleece κουβέρτα εντός σπιτιού όλο το χειμώνα, να πεθαίνει ο θείος σου και να κηδεύεεται σε άλλη πόλη ή να παντρεύεται η κολλητή σου/ο πρώτος σου ξάδερφος (ομοίως σε άλλη πόλη) και να μην πηγαίνεις επειδή δεν έχεις λεφτά, νσ αναγκάζεσαι να μετακομίζεις κάθε 6μηνο επειδή κάθε εξάμηνο γίνεται νέα μείωση μισθού και ο σπιτονοικοκύρης σου είναι απρόθυμος να κατεβάσει το νοίκι κάτω από 10 ευρώ (όταν δίνεις 360), να βλέπεις τις ανισότητες να γίνονται εντονότερες (οι φτωχοι φτωχότεροι και περισσότεροι και οι πλούσιοι εξωφρενικά πλουσιότεροι...), να μην το χωράει ο νους σου ότι απλά όλοι καθόμαστε και ανεχόμαστε αυτόν τον παραλογισμό, το ξεπούλημα της χώρας και τον -για τον καθένα από μας ξεχωριστα- προσωπικό μας εξεφτελισμό. Είμαι σε απόγνωση. Ο πάτος μας δεν έχει τέλος. Δεν ξέρω για τον τυπάκο με τα 510, εγώ παίρνω 700 και πάλι για σουβλάκια και σινεμά απλά δεν μου φτάνουν...καλοί και άγιοι οι γονείς, αλλά άμα δεν μπορούν να βοηθήσουν; Αν πρέπει εσύ αν τσοντάρεις γι'αυτούς; Δεν είχα ποτέ ψευδαισθήσεις περί εφαρμογής της δικαιοσύνης, αλλά το όλο σύστημα είναι πλέον τόσο δυσλειτουργικό, που δεν υπάρχει τρόπος να επιβιώσουμε αν δεν κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε...κι εσείς που ζείτε με γονείς (να'ναι καλά που βοηθάνε, τι θα κάνετε αν και των γονιών τα εισοδήματα γίνουν ισχότερα;Δεν το λέω για να κριτικάρω...ειλικρινά έχω απελπιστεί..