35 χρόνια συνεχούς αναπτυξης στις περισσότερες των περιπτώσεων οδηγούν σε ένα over-heating της οικονομίας. Το φαινόμενο επαλήθευσης υψηλών προσδοκιων γίνεται όλο και πιο συχνό και όλο και περισσότερος κόσμος είναι διατεθειμενος να αναλάβει περισσότερο ρίσκο, να εκτεθεί περισσότερο στο (οικονομετρικό) βήτα. Αυτό έγινε στην Ιαπωνία και ειδικά στα 80ς όπου το Tokyo είχε γίνει μακράν η πιο ακριβή πόλη στο real estate στον κόσμο. Η Κίνα δέχεται κάποιες πιέσεις τώρα διοτι το νομισμά της απ'οτι φαίνεται είναι τεχνικά υποτιμημένο εδω και χρόνια και η ίδια κοιτάζει να διαφοροποιησει το εξαγωγικό της μοντέλο σε ενα πιο καταναλωτικό. Δεν ήξερα πάντως ότι η BoJ έχει αρχίσει να αγοράζει μετοχές, το ίδιο έκανε και το Hong Kong Monetary Authority στη χρηματοοικονομική κρίση του 1997 και το '99-2000 αρχισε σιγά σιγά να πουλάει πραγματοποιώντας αρκετά κέρδη.Κατα τ'άλλα για το μοντέλο της Ιαπωνίας θα μπορούσε να πει κανείς ότι (τυχαία θα έλεγα) ακολουθησε τον πραγματικό τρίτο δρόμο των αμοιβαίων οικονομικών, ή ότι τεσπα το αποτέλεσμα μοιάζει με φιλελεύθερο σοσιαλισμό. Το ίδιο όμως το σύστημα δεν είναι που εκει την ανέβασε και τώρα την έχει κατεβάσει? Υ.Γ. Αν δω η Ελλάδα, ειδικά το Ελλ. Δημόσιο, να υιοθετεί την φιλοσοφία της συνεχούς βελτίωσης και λεπτής διαχείρησης θα μείνω άφωνος.
