Και εγώ εκτιμώ απεριόριστα τον κ. Κούλογλου και τη συμβολή του στην έγκυρη ενημέρωση των συμπολιτών μας. Και γι' αυτό εκπλήσσομαι από κάποιες θέσεις του, όπως τώρα με την κα Δημουλά. Νομίζω ότι κάποιοι είναι υπερβολικά αυστηροί μαζί της. Προσωπικά, αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι η Κ. Δημουλά, ως μη όφειλε, υποχρεώθηκε να κάνει ένα σωρό disclaimers, μην τυχόν και την κακοχαρακτηρίσουν ("όλοι γείτονες είστε", "μην ξεχνάμε πως οι ξένοι που βρέθηκαν εδώ ήταν λόγω της φτώχειας των χωρών εκείνων", "περιορισμένα περιστατικά", "δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της Κυψέλης είναι και ληστές", "στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι - πολύ φυσικό βέβαια πώς να περάσουν την ώρα τους", "βεβαίως τους αγαπάμε τους ξένους", "μακάρι να μην υπήρχε αυτό το θέμα της πείνας", "εδώ πια είναι ένα πρόβλημα πώς συντηρούνται αυτοί οι άνθρωποι"). Παρ’ όλα ταύτα, κάποιοι κατάφεραν να της κολλήσουν τη ρετσινιά: Μερικοί υποστήριξαν ότι αυτά τα είπε για να καλύψει τον ρατσισμό της (κάτι σε «ναι μεν, αλλά»). Άλλοι την είπαν ξενοφοβική, άλλοι απλώς μια γραία που πάσχει από φοβίες ή και άνοια. Τέλος, κάποιοι άλλοι είπαν ότι οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν εν είδει καφενειακής κουβέντας, χωρίς πολλή περίσκεψη (και χωρίς πολλή λύπη ή αιδώ). Η αλήθεια νομίζω είναι πώς, αντιθέτως, η πρεμούρα της κας Δημουλά να υπογραμμίσει σε κάθε της πρόταση πώς απετάξατο τον ρατσισμό, δείχνει και την οξεία αντίληψη που έχει για τα πράγματα: Γνωρίζει τον κίνδυνο που διατρέχει από τους εκπροσώπους της «αστυνομίας σκέψης», γνωρίζει ότι όσα λέει δεν είναι «πολιτικώς ορθά», γνωρίζει ότι ήδη έχει κατηγορηθεί για φορμαλισμό και μικροαστισμό. Γιατί τί σόι πνευματικός άνθρωπος είναι αυτή αφού δεν έχει περάσει από τα μετερίζια της αριστεράς και δεν έχει γράψει για κομσομόλους, πιονέρους, κομμούνες, μπαλαλάικες και τον «Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα»; Για παράδειγμα, π.χ. ο Ν. Κούνδουρος, παρ’ ότι παρομοίασε τη χώρα μας με «πουτ@ν@ που ανοίγει τα πόδια της» στους μετανάστες, παρ’ ότι αναφέρθηκε σε «κτήνη και βαρβάρους» και στην «εισβολή των ξένων στην Ελλάδα», κτλ, κτλ, δεν έφαγε το κράξιμο της Δημουλά. Ίσως, η συμμετοχή του κ. Κούνδουρου στο ΕΑΜ και στις μάχες εναντίον των Άγγλων στα Δεκεμβριανά και η εξορία του στη Μακρόνησο (δικαίως) να τον έσωσαν από τον διασυρμό. http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=393433Η κ. Δημουλά δεν έχει όμως τέτοιες περγαμηνές. Και γι’ αυτό, και παρ’ όλες τις προφυλάξεις της, δεν απέφυγε και το κράξιμο. Αυτό είναι που θα πρέπει να μας προβληματίσει, τόσο για το μέλλον της δημοκρατίας μας, όσο και για το ποιος πραγματικά συμβάλλει στην άνοδο της Χ.Α.: Όπως συχνά συμβαίνει, αυτοί που σπεύδουν να καταγγείλουν ένα πρόβλημα, είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι γι’ αυτό.
