Συγνώμη αν σας ξενερώνω αλλά τον Κωστή πλέον τον θυμάμαι μόνο ως τον άνθρωπο που σε συνεργασία με τον οδηγό Άγγελο μου έριξαν μια κλωτσιά (για την ακρίβεια ο Λάμπης την έφαγε και όχι εγώ) για να ξυπνήσω και να πάω παρακάτω μεσα από άλλη οπτική. Να αντιληφθώ διαφορετικά το που ήμουν και τι θα ήθελα να μου συμβεί στην πορεία. Όταν σκέφτομαι την όλη ιστορία (συμπεριλαβανομένου και του Δημήτρη) θέλω να γουρλώσω τα μάτια και να φωνάξω...ΟΥΑΟΥ!!! Τι θαύμα δημιούργησα πάλι...! :-)