Μια φορά κι έναν καιρό, οι άνθρωποι ζούσανε αγαπημένοι στην αγκαλιά της φύσης που ήτανε φιλόξενη και τρυφερή με όλους. Τα γατάκια δεν τρώγανε ποντικάκια, οι λύκοι βοσκούσανε με τα προβατάκια στα ανέμελα λιβάδια ενός κόσμου πανέμορφου κι αγγελικά πλασμένου. Οι άνθρωποι είχανε τα πάντα από τα δέντρα και τα φρούτα. Περνούσες, για παράδειγμα κάτω από τη μηλιά, κι αν πεινούσες, τα μήλα σε νιώθανε και με τρόπο μαγικό, αυτοτεμαχίζονταν κι ερχόντουσαν στην στοματική μας κοιλότητα σκορπώντας γλύκα κι ευωδία στο λάρυγγα και τα σωθηκά! Έτσι οι άνθρωποι, μη έχοντας τίποτες να μοιράσουν, κατά πως έλεγε και ο Εγγελς μου μελέτησε επισταμένως την ανθρώπινη Προϊστορία (στον ύπνο του), ζούσαν ανμεταξύ τοςυ αρμονικά, μέσα σε κουμμούνες αυθόρμητες όπως τραγουδούσαν οι τότε Σαβόπουλοι γύρω από τις φωτιές, κατι που διαζώζεται ακόμη και σήμερα από την ευλογημένη ελληνική μας και μοναδική παράδοση: ΠΑΜΕ γι΄άλλες πολιτείες, ερωτικές κλπ κλπ κλπ.Ώσπου ο άνρωπος, μολυσμένος από την αμαρτία του ορθού λόγου και την επιστημονικής σκέψης, μια νύχτα αποφάσισε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, να βιάσει τη φύση, να την υποτάξει στην απληστία του, να την κατακρεουργήσει με τις τεχνολογικές του δαγκάνες, να την σκίσει σε δρόμους, να σουβλίσει με θεμέλια και γέφυρες, και την μολύνει με τα άλλαλα και τα μάλαλα που λένε και οι Γραφές! Δεν σκέφτηκε όμως ο άαααανθρωπος, ο ασύνετος, ο απερίιιιισκεπτος ότι οι μηχανες κλάνουν και για κάθε χατήρι που του κανουν, κλάνουν και ξανακλάνουν, ρυπαίνοντας τη φύση, την ψυχή μας, τα αισθήματά μας, την αγάπη μας για τον πλησίον, και με κείνα και με τούτα, νά τηνε η αποξένωση, φίλοι μου! Κι από την τόση αποφορά και τη δυσωδία, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν ολοτελα ο ένας από τον άλλο, αποξενώθηκαν για ένα κλάσιμο τη μηχανής που τη λέγανε και τεχνολογία. Δέκα χρόνια έστελενε τις μέλισσές του ο Ήφαιστος, δέκα χιλιάδες τηλεκατευθυνόμενες μέλλισες μάς έστειλε, κι όλες ψοφήσαν στο παχύ μας δέρμα, δίχως τίποτε να νιώσουμε. Κι όταν ο Γραμματικάκης μίλησε επιτέλους κατά της τεχνολογίας, έτριξαν τα θεμέλια του συμπαντος κοσμου και η Ελλάδα με μια φωνή Πανελλήνια ούρλιαξε: στη φωτιά στη φωτιά της επιστήμης τα παιδιά!... σε πείσμα το μοναχικού πλέον Βαμβακάρη που ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια "μετά", επιμένει να σιγανοτραγουδά: "Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτιαΓιατί σαν σε κοιτάζουνε σε κάνουνε κομμάτια"
