νομίζω ότι όλο το ζήτημα πρέπει να το εξετάζουμε με καινούργια κάθε φορά ματιά. Μέσα στα γραφόμενα όλων των σχολιαστών βρίσκω πράγματα με τα οποία συμφωνώ και άλλα με τα οποία διαφωνώ.Είναι προφανές (είτε υπέρ είναι καποιος είτε κατά) πως τα τατού δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε δηλαδή ένας άτυπος διάλογος του ανθρώπου με τον εαυτό του, την κοινωνική του ομάδα και τους "έξω" απόαυτήν. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι που το κατακρίνουν ως φλώρικο είναι ότι εφόσον δεν πονάει πιά όσο πονούσε σημαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ότι αυτός που το κάνεισήμερα δεν μπορεί να επικαλεσθεί ότι αυτό αντιπροσωπεύει κάτι τόσο δυνατό ή αυστηρά διαχωρισμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Δε είναι πλέον μαγκιά το τατού και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν τόσο οι ηλίθιοι που συνεχίζουν να το θεωρούν κάτι περιθωριακό και εγκληματικό όσο και οι ηλίθιοι που νομίζουν ότι είναι κάτι πρωτότυπο, κουλ και ατομικό. Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο επίσης είναι ότι πολύς κόσμος κάνει τατού ΟΧΙ ακριβώς γιατί είναι εύκολο να το κάνει (που είναι) όσο γιατί ΞΕΡΕΙ εκ των προτέρων ότι είναι εύκολο να το σβήσει. Αυτό, από μόνο του αποτελεί το νέο διαχωριστικό (γιατί πάντα θα υπάρχουν διαχωριστικά - όσο κι αν κάποιοι νομίζουν ότι αυτά εξαφανιστήκανε). Το αντίστοιχο του φλώρου που κεντάει τα τελευταία χρόνια τατού είναι το παιδάκι που έκανε πριν απο 20 χρόνια τατού χαλκομανία που έφευγε με νερό. Όσοι γουστάρουν πραγματικά να ζήσουν επικίνδυνα, ξέρουν πως αυτό γίνεται και σήμερα, αλλά δεν περνάει μέσα από τη σιγουριά του επαγγελματικού τατού, του stage diving δίπλα στην περιφρούρηση των συναυλιών, της ζεμπεκιάς σε τηλεοπτικά στούντιο, της οδήγησης με ζώνη ασφαλείας και του σουταρίσματος μέσα σε νοσοκομείο... Οπότε, ρηλαξάρετε αγαπητοί αναγνώστες - οι μάγκες θα είναι πάντα μάγκες και οι φλώροι πάντα φλώροι, live and let live!