Από τη μία, άτεγκτη υποστήριξη ακόμα και των πιο χοντρών εθνικών μύθων. Φόβος ότι η επίσημη ελληνική αφήγηση δεν σηκώνει, 200 χρόνια μετά, ούτε ένα στοιχειώδες "λίφτινγκ". Από την άλλη, απομυθοποιητικός ζήλος που εστιάζει χαιρέκακα στα "ευκολάκια" (Κρυφό Σχολειό, χορός του Ζαλόγγου κτλ.). Αδυναμία κατανόησης της ανάγκης (κάθε έθνους) για μια αυτο-εικόνα θετική ιστορικά.
