Συγγνώμη, αλλά διαφωνώ.Όχι φυσικά στο ότι ο λαϊκισμός και οι "συμβολικές κινήσεις" είναι για το θεαθήναι και ότι το έργο είναι αυτό που μετράει. Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα.Εκεί που παραδέχομαι τον Καμίνη είναι ότι βγήκε και παραδέχτηκε ανοιχτά την επίθεση που του έγινε από μέλος της Χρυσής Αυγής. Δεν το έκρυψε για να ξεχαστεί το θέμα γρήγορα-γρήγορα για να αποφύγει το όποιο πολιτικό κόστος.Το θεμα με τα pride είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για τη συμπεριφορά και των δύο δημάρχων που αναφέρονται στο άρθρο.Ο Καμίνης τους είχε υποσχεθεί να παρεβρεθεί και να απευθύνει χαιρετισμό, αλλά δεν πήγε και έστειλε μια δημοτική σύμβουλο να "βγάλει τα κάστανα απ'τη φωτιά".Ο Μπουτάρης πάλι, πήγε και υποστήριξε έμπρακτα τα λόγια του.Το ποιός θα κερδίσει και ποιός θα χάσει από τις παραπάνω κινήσεις, σε μια χώρα συντηρητικό μέχρι το κόκκαλο, είναι δύσκολο να το ξέρουμε. Το ότι ο Μπουτάρης κάνει ένα βήμα, δε σημαίνει πως οι Θεσ/κείς θα το δουν με καλό μάτι.Εγώ όμως ξέρω ένα πράγμα στη ζωή: Όταν κάτι το δέχεσαι, το πιστεύεις και το σέβεσαι, πρέπει να το δείχνεις και έμπρακτα. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις όχι. Το να λέω εγώ "είμαι υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων" αριστερά και δεξιά και όταν έρχεται η ώρα να αποδείξω ότι το εννοώ να θυμάμαι ότι δε με αφορά προσωπικά και ότι μπορεί οι άλλοι να με κρίνουν γι'αυτό και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια είναι χειρότερο από το να μην παίρνω καν θέση για το θέμα.Προσωπικά αντιπαθώ σφόδρα τον "εγγενή συντηρητισμό" και τους πολιτικούς που τον ασπάζονται. Όχι λόγω κάποιες έμφυτης "προοδευτικής" αντίληψης, αλλά γιατί τόσα χρόνια σε αυτή τη χώρα μονάχα συντηρητισμό βλέπω και τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε νομίζω όλοι. Αν και νομίζω ότι στο παρόν άρθρο η λέξη συντηρητισμός χρησιμοποιείται σα συνώνυμο του "ήσυχου". Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ότι κάποιος είναι ήσυχος και δεν κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού δε σημαίνει ότι είναι και καλός.ΥΓ: Ούτε εγώ ζω στη Θεσ/νίκη. Ούτε εγώ ξέρω τι έχει και τι δεν έχει κάνει ο Μπουτάρης πέρα από τις "συμβολικές κινήσεις" του. Αλλά προτιμώ έναν άνθρωπο που με μια κίνησή του (εντυπωσιασμού; έστω, εντυπωσιασμού) παίρνει μια ξεκάθαρη θέση, παρά κάποιον που κρύβεται και φοβάται να πει το οτιδήποτε.