Δυστυχώς η συγκρότηση της νεοελληνικής κοινωνίας και οι μετέπειτα εξελίξεις της έγιναν επί τη βάσει των διαφόρων τοποφυλετικών δεσμών με αποτέλεσμα, όταν οι διάφορες μικροκοινωνίες, με τις εκάστοτε πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των, εντάσσονταν σε οργανωμένη μορφή συγκρότησης πολιτείας (Κράτος) , να μη μπορούν να συνυπάρξουν κατά τέτοιο τρόπο, που να αρμόζει σε κράτος Δικαίου.Αντίθετα οι χώρες της λεγομένης Δυτικής Ευρώπης με περισσότερες εθνοφυλετικές κοινωνίες ,λόγω διαφορετικών ιστορικών συνθηκών, η ένταξη τους σε ευρύτερους πολιτειακούς σχηματισμούς (εθνικά κράτη), έγινε επί τη βάσει αφηρημένων εννοιών κυρίως πολιτικών και νομικών ( Πολιτική ισότητα ,Δίκαιο, Κοινωνικά δικαιώματα, Κοινωνικές υποχρεώσεις κ.λ.π.), τις οποίες κάθε επί μέρους μικροκοινωνία τις ενστερνίστηκε και τις εφάρμοσε ουσιαστικά στη πράξη, ώστε να λειτουργήσει η αστική δημοκρατία και η εν γένει αστική κουλτούρα , πράγματα που στην Ελλάδα είναι ακόμη ζητούμενα.Στη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία μπορεί να είχαν υποχωρήσει οι τοποφυλετικοί δεσμοί ,αλλά αναπτύχθηκαν άλλες φυλές με νέους φυλάρχους, συντεχνιακής (κυρίως κομματικής) μορφής που προτάσσουν το ίδιον όφελος και σε συνεργασία με το σύνολο του πολιτικού συστήματος το πετυχαίνουν, καλυπτόμενοι πίσω από μία κατ΄επίφασιν και ασαφή έννοια προοδευτικότητας