Δυστυχώς το πρόβλημα των Ελλήνων είναι ότι πιστεύουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου και ότι έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που η Ε.Ε. ήταν ακόμα η Ευρώπη των 12. Οι ελληνικές - εκλεγμένες - κυβερνήσεις νομίζουν πως αν σε συναντήσεις πάνε να κλαφτούν, θα βρουν συμπόνοια και θα πάρουν πίστωση χρόνου για να αναβάλλουν την εφαρμογή κάποιων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είναι περισσότερο από απαραίτητες αλλά θα σήμαιναν το τέλος μιας πολιτικής δεκαετιών. Παλιά ψηφίζονταν αυτοί που έκαναν τους περισσότερους διορισμούς, τώρα αυτοί που καταφέρνουν να μην μειώσουν τον αριθμό εργαζομένων στο δημόσιο. Το πρόβλημα κατ' εμέ δεν είναι το δημόσιο ως αυτό αλλά το γεγονό ότι όλη η οικονομία βασίζεται σε αυτό το σαθρό δημόσιο τομέα. Όσοι δεν εργάζονταν για αυτό στηρίζονταν σε αυτό. Είτε γιατί με συμβάσεις μπορούσαν να πάρουν ως ιδιώτες και αυτοί ένα κομμάτι της πίτας, είτε το εμπόριο μπορούσε να βασιστεί στην κατανάλωση των δημοσίων υπαλλήλων. Και όλα αυτά βέβαια με δανεικά. Χρειάζεται ένα reboot με ένα τελείως διαφορετικό λογισμικό. Οικονομίες που βασίζονται στην κατανάλωση δεν έχουν γερό οικοδόμημα. Θα έπρεπε πραγματικά να γίνει μία μεγάλη στροφή που βέβαια προυποθέτει θάρρος για ριζικές αλλαγές και πολλή υπομονή για να δομηθεί κάτι καινούριο που θα αποδώσει καρπούς. Και θα ήταν όμορφο γιατί θα έδινε το έναυσμα να αλλάξουν τα πράγματα και σε άλλες χώρες της ηπείρου.