Κρίνοντας τα ελληνικά σήριαλ προσέχω τα εξής:Αν πρόκειται για κωμωδία, υπάρχουν τσιρίδες και αγριοφωνάρες (προφανώς κατάλοιπο ατάλαντων σκηνοθετών που είδαν μια φορά Almadovar και πήγαν ατυχώς να τον αντιγράψουν).Αν πρόκειται για οτιδήποτε άλλο, πέφτεις πάνω σε σκυθρωπές μουτσούνες, προβληματισμένες, κατηφείς, σκεπτικές,μπερδεμένες, χωρίς ούτε ένα χαμόγελο, που έχουν να κάνουν με προδομένους έρωτες, με ίντριγκες, με "τι εννοούσε ο τάδε όταν είπε εκείνο στην άλλη". Κάκιστοι ηθοποιοί, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, με βαρετούς διαλόγους φτιαγμένους από ατάλαντους ανθρώπους. Και με ιστορίες τόσο ψεύτικες, όσο και τα σκηνικά αυτών των απίστευτων "δημιουργιών" που έκαναν πλούσιους εντελώς άσχετους με το θέαμα ανθρώπους.Αλήθεια βλέποντας να παίζονται νωρίς το πρωί κάτι επαναλήψεις ανεκδιήγητες, αναρωτιέμαι: αυτοί οι άνθρωποι πληρώθηκαν για να φτιάξουν και να παίξουν σ'αυτά τα τερατουργήματα?
