Με επίγνωση της απέχθειας που προκαλεί ο κυνισμός, δεν μπορώ παρά να τονίσω ότι ανθρωπιστικές τραγωδίες υπήρχαν και θα υπάρχουν σε διάφορες φάσεις της ιστορίας μας. Για εμένα δεν είναι ζήτημα τι έχει να προσφέρει το Κράτος, όταν η απάντηση είναι αυτονόητα: ΤΙΠΟΤΑ. Το κράτος είναι ο καθένας από εμάς και έτσι νομίζω ότι (μέχρι να ξαναλειτουργήσει ή έστω να δημιουργηθεί Κράτος- αν τελικά δεν υπήρξε ποτε) η μόνη μας επιλογή είναι να βοηθάμε οι πολίτες με ένα "survival kit", όπως μπορεί ο καθένας.Για εμένα, που βλέπω το κορίτσι στη Βουκουρεστίου κάθε απόγευμα όταν σχολάω, το survival kit περιλαμβάνει απλά ένα χαμόγελο και ένα γεια σου. Τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν κάτι παραπάνω τις περισσότερες φορές. Πάντως, κάθε φορά που την βλέπω και ούτε καν μπορώ να μαντέψω τι την οδήγησε στο δρόμο, προσπαθώ πάντα να μην αφήσω αυτή την εικόνα να γίνει συνήθειά μου. Νομίζω δε ότι αν η σκληρότητα, η ασχήμια και τα προβλήματα της ζωής γίνουν κομμάτι της καθημερινής μας συνήθειας, τότε τα δράματα κάθε αστέγου θα είναι απλά παιδικά παραμύθια μπροστά σε μια κοινωνία με κατάθλιψη, χωρίς καμία ελπίδα ή όραμα, που τελικά μπορεί να τους βοηθήσει.