Υπάρχει κάτι παράξενο στο συγκεκριμένο άρθρο. Ενώ με μια προσεκτική ανάγνωση δε μπορώ παρά να νιώσω αποστροφή για το ρατσιστικό, γεμάτο ασαφείς γενικεύσεις και επί τόπου κατασκευασμένες ψευδοστατιστικές συνονθύλευμα λέξεων, το παρόν ξέσπασμα μίσους, εκδικητικής μανίας και συμπλεγμάτων κατωτερότητας κατά κάποιον τρόπο ενισχύει την άποψη του συγγραφέως. Εάν οι συγγραφείς διαθέτουν το ήθος και το επίπεδο του κ. Δημητριάδη, τότε πράγματι θα πρέπει να προβληματιστούμε συλλογικά για τον ανύπαρκτο πνευματικό μας πλούτο. Τα προβλήματα, ηθικής, ιστορικής και πάσης φύσεως στην νέα Ελλάδα είναι τεράστια, πράγματι. Και τρομερά εύκολο να απογοητευτείς στην αναζήτηση ελπίδας και λύσεων, ακόμα κι αν ξεκινήσεις με πολύ υπομονή και αγάπη για την κοινωνία σου. Αλλά θεωρώ πως η απογοήτευση δεν προσφέρει καμία δικαιολογία για αυτό το εκδικητικό, βουτηγμένο στο μίσος ανάγνωσμα. Θέλω πραγματικά να πιστεύω πως οι πενοφόροι εκδικητές όπως ο κ. Δημητριάδης δεν αποτελούν την πλειοψηφία του πνευματικού στόλου της χώρας. Δυστυχώς δεν μπορώ να το ξέρω, εκτός αν αρχίσω να βγάζω στατιστικά από το μυαλό μου και απαιτήσω την ολοκληρωτική σύνθλιψη όλων ως τιμωρία. Φυσικά, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα τέτοιο.