Είμαι εξοικιωμένος με το έργο του Δημητριάδη (θεατρικό, λογοτεχνικό, δοκιμιακό) και νομίζω ότι τον αδικείτε προβάλλοντας μια κακή του στιγμή ως κάτι το αξιόλογο. Δεν θα με πείραζε ο "ανθελληνισμός" του αν ήταν στο ίδιο επίπεδο με παλιότερα "ανθελληνικά" του κείμενα (το εξαιρετικό π.χ. "Εμείς και οι Έλληνες"). Αλλά εδώ αποτυγχάνει παταγωδώς. Πήγε να επαναλάβει τον οργισμένο επίλογο του "Πεθαίνω σαν χώρα" και του προέκυψε κάτι σαν παρωδία αυτού. Ένα κείμενο άστοχο, αδούλευτο, επαναλαμβανόμενο, παραληρηματικό. Και, ευτυχώς, καθόλου αντιπροσωπευτικό της αξίας του συνολικού του έργου.
