Επιπλέον, ως ευφυές πολιτικό ον, ο Ιερώνυμος (λες και αισθανόταν μιασμένος από τη θρησκευλαβική σφραγίδα του ονόματός του) εκκοσμίκευσε διεστραμμένα την κόλαση της αποτρεπτικής θεολογικής φαντασίας, ζωγραφίζοντάς τη ως κήπο βασανιστηρίων μιας ολάνθιστης Εδέμ, παραμορφώνοντας και ταυτίζοντας έτσι ιερόσυλα τα εικονογραφικά στερεότυπα του χριστιανισμού, στιγματίζοντας ταυτόχρονα ως βασικό ένστικτο του ανθρώπου τον μαρτυρικό φόνο και καλλιγραφώντας αλληλέγγυα τον απελευθερωτικό παραλογισμό. Υπήρξε λοιπόν ένας βέβηλος πραγματιστής διαχρονικής πιστότητας. Ένας ποιητικός απομυθοποιητής καταλυτικής οξύνειας. Ένας αιρετικός (μόνο για την εποχή του;) παιδαγωγός. Ένας εμπνευσμένος ερευνητής της αλήθειας. Γιατί, ασφαλώς, η τέχνη -αυτό που βασανίζει τον όντως ταλαντούχο- δεν είναι ποτέ απλώς ένα παιχνίδι εντυπώσεων, όπως οι ρηχοί ζωγράφοι ή κάποιοι σύγχρονοι εννοιολογικοί καλλιτέχνες βολικά ή υπεροπτικά υπονοούν (και εξαργυρώνουν).
