Μακάρι να ισχύσει αυτό που λέτε, φαίνεται ενδιαφέρον το γεγονός ότι όντως οι εξαγωγές, δεν είχαν την σοβαρότητα που απαιτείται, τις προηγούμενες δεκαετίες και αυτό αρχίζει να αλλάζει, καθώς "πεθαίνουν" τα παλιά μυαλά και πρακτικές.Ειδικά για νέες επιχειρήσεις που θα έχουν το στοιχείο της καινοτομίας (τουλάχιστον για τα δεδομένα του ελληνικού περιβάλλοντος), όπως στον τομέα της πληροφορικής ή της διατροφής. Επιμένω πάντως στον προβληματισμό μου για το κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, γιατί εξαρτάται πολύ από την ψυχολογία και τις αντοχές όσων θα απομείνουν. Και δεν έχουμε ακόμα δει τον πάτο.Όσο πιο αργά - και με υποτιμητικούς όρους - μπαίνουν οι νέοι στην αγορά εργασίας, τόσο πιο εξαντλημένοι/παραδομένοι είναι στις δεδομένες συνθήκες. Ήδη, η πολύ νέα γενιά (20-25 ετών) δεν έχουν καν αναμνήσεις από αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, θεωρείται περίπου ως φυσιολογικό να αμοίβεται κανείς με 300-400 ευρώ για 10ωρο, ενώ η διαβίωση, η φορολογία και οι τιμές είναι στα ύψη. Η διέξοδός τους μπορεί να είναι η επιχειρηματικότητα, όμως το περιβάλλον είναι τοξικό, τόσο για τους νέους, όσο και για οποιονδήποτε θέλει να προσφέρει στον τόπο και στην οικονομία. Αυτό που θέλω να τονίσω δηλαδή, είναι το πόσο μεγάλος παράγοντας είναι η αντοχή όσων ζούμε στην Ελλάδα, κάτι που είτε θέλουμε είτε όχι είναι θέμα πολιτικών επιλογών/πρακτικών. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν "εξαφανιστεί" η γενιά των 50/60ρηδων (ή του Πολυτεχνείου όπως αρέσκονται όλοι να λένε) από τα πράγματα, τίποτε από όσα ελπίζουμε δεν θα γίνει.Θα γίνει και αυτό, αλλά θα μας πάρει τουλάχιστον 20 χρόνια ακόμη...Ευχαριστώ για την απάντηση, θα κοιτάξω και τον Δοξιάδη. :)